Άτιτλο

Διαβάζω, διαβάζω βιβλία,διαβάζω τον κόσμο.
Μαθαίνω λέξεις περίεργες, μαθαίνω τι σημαίνουν τα άστρα. Αλλάζω τα ρούχα μου και τα αρώματα μου.
Αλλάζω σταθμούς και εισιτήρια.
Κάθομαι σε ξύλινες καρέκλες, καμία φορά με τα χέρια σταυρωμένα, καμιά φορά τα αφήνω ελεύθερα να κρέμονται. Ακούω τραγούδια για ψυχές χαμένες, για κορμιά χαμένα. Παίρνω μολύβι, παίρνω χαρτί και σε κρεμάω πάνω στις λέξεις. Σε ψάχνω σε ωραίες προτάσεις - πάντα χωρίς δομή -. Δεν είναι δίστιχα, τετράστιχα δεν είναι μπαλάντες δικές μου. Δεν σου βάζω τίτλο.
Δεν μ'αρέσουν οι τίτλοι. Αλλάζουν πάντα ραγδαία. Από το τώρα στο τότε,από το θέλω στο ήθελα. Και αυτά τα ρήματα πια, δεν λένε να καταλάβουν τον ενεστώτα.
Να συμβαίνει θέλω. Όχι να λέω συνέβαινε.
Να πηγαίνω θέλω, όχι να γυρνάω. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα θα μου πεις. Και εγώ θα πω προτιμώ να γδέρνομαι απ'τα άγρια νερά σου.
Πάρα να πέσω από κει.
Εν τέλει, είμαι χαμένη φυσικά.
Φυσικά και ανεπανόρθωτα. Να πρέπει για χρόνια να περιπλανιέμαι και να ξυπνώ χωρίς εσένα.

Να έχω μια ζωή μέσα μου που ποτέ δεν θα γευτώ.
Έστω, έλα στην επόμενη. Να συστηθούμε από την αρχή.
Να μου απλώσεις το χέρι και εγώ να ξέρω. Πως σε αγάπησα πριν μάθεις πως υπάρχω.

Κατερίνα Ηλιάδη