Μισογεμάτη

Αυτό είμαι εγώ.
Ένα φύλλο χαρτί με σκέψεις, ένα κείμενο.
Σπάνια θα μιλήσω για την ψυχή μου.
Μπορεί να ΄ναι μια νύχτα που θα έχω πιεί ή
ένα μεσημέρι που θα μου την έχει σπάσει η μάνα μου.
Δεν ξέρω πότε θα μου έρθει.
Σου είχα πει μια φορά “ Ρε πως να στο πω , φοβάμαι να ζήσω “ ,
αυτό πάει να πει φοβάμαι να ζήσω.
Τις μικρές όμορφες στιγμές,
νιώθω ότι αν πάω να τις αγγίξω θα γίνουν χίλια κομμάτια,
θα τις διαλύσω.
Αλλά σήμερα γύρισα περισσότερο γεμάτη παρά άδεια.
Γεμάτη γιατί είδα τα μάτια σου
και σκέφτηκα ότι αυτά τα μάτια θα ήθελα να τα βλέπω κάθε μέρα,
γεμάτη γιατί όταν μου έδωσες να κρατήσω τα γυαλιά σου
και σου ακούμπησα το χέρι
σκέφτηκα ότι αυτό το χέρι θέλω να ακουμπάω
και γεμάτη γιατί όταν με έσφιξες στην αγκαλιά σου
σκέφτηκα πως αυτό το σφίξιμο
κάνει την ψυχή μου να αναπνέει.
Όσο για τον λόγο που έκλαψα δεν θα στον πω από εδώ,
ίσως στον πω μια νύχτα που θα έχω πιεί ή
ένα μεσημέρι που θα μου την έχει σπάσει η μάνα μου.
Ίσως πάλι, όχι.

Ανώνυμο