Άτιτλο

Κάθε φορά που περνάς 

Φοβάμαι να σε κοιτάξω για πολύ 

Δεν έχω δει πουθενά μάτια σαν τα δικά σου 

Μπορεί κανείς να σε εντοπίζει μόνο από αυτά 

Κι ας έχεις το πιο σκοτεινό βλέμμα που έχω δει 

Αναρωτιέμαι αν το ξέρεις ήδη 

Πως είναι να κουβαλάς τέτοιο βλέμμα; 

εμένα θα με ρούφαγε και 

Τηρώ τα μέτρα ασφαλείας 

Με τις απαραίτητες αποστάσεις 

Καιρό τώρα 

Δε μπορώ να πλησιάσω γιατί

Καίει και 

Εδώ κάνει πάντα κρύο

Ένα χρόνο τώρα έζησα ένα χειμώνα τέσσερις εποχές 

Και μου άφησε δύο κρύα άκρα 

Δεν έχω φορέσει ρούχο χωρίς τσέπες 

Βγάζουν παγωνιά και ντρέπομαι δε θέλω κάνεις να το καταλάβει κι ας ξέρω πως έτσι όπως πάω 

Θα φύγουν για ακρωτηριασμό 

Τώρα με βλέπουν από μακριά και δε ξέρουν 

Κι ας φαντάζομαι να σε πλησιάζω

Στο ένα μέτρο θα το έβλεπες 

Έχω πολύ μελανιασμένα χείλη για να μιλήσω 

Και αν δε μπορώ να χαμογελάσω τι να τα κάνω

Εδώ κάνει πάντα κρύο 

Δεν ξέρεις πόσο κρυώνω 

Αν ακουμπούσα κάποιον 

Θα ζεσταινόμουν λίγο 

Μα εγώ θα τον πάγωνα 

Καμία αυτοθυσία ,είναι ότι

Θα έφευγε επιτόπου για να ζεσταθεί και εγώ θα έχανα  την εξοικείωση μου με το κρύο 

Θέλω να ουρλιάξω ανείπωτα λόγια

Και ανύπαρκτους βηματισμούς

Ας είμαι ένα γυαλί που κόβει ό,τι τον πλησιάσει 

Δεν θέλω αίματα 

Θέλω να μετατοπιστεί η αλήθεια 

Ότι εγώ

Μπορεί πανεύκολα να σπάσω

Λυκ.