τελευταία φορά

 

καλησπέρα, καλησπέρα μου λες και κάθεσαι δίπλα μου,

με αμήχανες κινήσεις προσπαθείς να στρίψεις,

προσπαθώντας να το παίξεις μάγκας, και εγώ σιωπηλά χαζεύω τις ηλίθιες κινήσεις σου,

που είναι αυτός ο αναπτήρας πια? φωνάζεις, και αυτόματα σκέφτομαι πως η καρδιά 

μου είναι έτοιμη να με κάψει ζωντανή και ποσό θα ήθελα εγώ να σε ανάψω,

ή μάλλον να σου ανάψω το τσιγάρο. Τέλος πάντων...

 βγάζω τον αγαπημένο μου αναπτήρα και δειλά-δειλά

υψώνω το χέρι μου να σου ανάψω το αναθεματισμένο τσιγάρο 

και με κοιτάς στα ματιά με μια λάμψη, 

ρουφάς την πρώτη τζούρα σηκώνεσαι καβατζώνεις τον αναπτήρα και τον βάζεις όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα στην τσέπη σου

 και καθώς απομακρύνεσαι σκέφτομαι ότι ο αναπτήρας αυτός είναι ο αγαπημένος μου και εσύ ο σταθμός της ζωής μου 

Ελεβίν