Πάλη, πάλι

Πλάσμα της φαντασίας μου εσύ,

Να φόραγα τη μπλούζα σου

Να έλυνα τα μαλλιά μου

Να μας έφτιαχνα καφέ

Να γύρναγες να μου 'κλεινες το μάτι

Να ακούγαμε τους δίσκους σου στο κρεβάτι

Κάθε Κυριακή, κάθε Δευτέρα, κάθε Τρίτη

Να μην έμενες άλλου, κι εγώ αλλού

Δέκα λεπτά είναι μεγάλη απόσταση για τους ερωτευμένους

Να σμίγαμε άγρια κι απελπισμένα

Άγρια γιατί έτσι θα ήταν-

Απελπισμένα όμως γιατί δεν υπάρχεις και δεν υπάρχω.

Γιατί με δημιούργησες με το μυαλό σου,

Όσο κι εγώ εσένα

Κι αρκεί μέρα μισή να μείνουμε μαζί 

Για να εξαφανιστούμε πάλι.

Ανώνυμο