Δέκα, εκατό, χιλιάδες σώματα

βάσανο γλυκό μου

όπως κάθομαι στα σεντόνια αυτά σε συλλογιέμαι

ποιοι σου σβήσανε τη δίψα 

και ποιος έβαλε φράγμα στον κόκκινό σου χείμαρρο; 

ποιοι μ’ έκαναν στα μάτια σου μικρή

και ποιος μας έσπασε στα δυο εμάς τους ονειροπαρμένους;

δεν φτάνω απ’ τη δροσιά σου να πιώ 

κι αν κουβαλάς δέκα, εκατό, χιλιάδες σώματα πάνω σου

εγώ μπορώ να τα καταρρίψω όλα

και να σου δώσω το νήμα να προχωρήσουμε άλλα τόσα βήματα

και νικηφόρα να κοιτάμε τους από κάτω

βάσανο γλυκό μου

πόσες φορές ο λογισμός μου να τρέξει προς τα εκεί

να σε συναντήσει στα μισά

και να γλείφουμε ο ένας τ’ άλλου τις πληγές;

πόσες φορές να ρωτήσω τις μέρες αν θα 'ρθεις

και τους δρόμους αν σε γεύτηκαν;

μην με φοβάσαι όπως αυθόρμητα σου ανοίγομαι

μόνο να φοβάσαι τις λέξεις που δεν είπαμε ακόμα

έλα, βάσανο γλυκό μου,

με δέκα, εκατό, χιλιάδες σώματα πάνω σου

δεν φτάνουν ούτε μια σπίθα να ανάψουν

μπροστά στη φλόγα που καίει μέσα μου

Ανώνυμο

Άτιτλο

Μόνο καθώς σμίγαμε βρίσκαμε ειρήνη 

Μόνο καθώς έπαιρνα το κορμί σου δάμαζα τα δαιμόνια μου 

Μόνο καθώς σε τελείωνα γαλήνευε το μυαλό μου 

Μόνο στην ηδονή κάναμε ανακωχή

Tάσος Δ.Π.

Φθινόπωρο αόριστου τόπου και χρόνου

Κάθε τόσο πέφτει η θερμοκρασία  

Ξεσπούν βροχές και έρχονται τυφώνες. 

Δεν είμαι ειδική για να μιλήσω για ηθική  

Μα είμαι πλέον η καταλληλότερη να μιλήσει για ανηθικότητα. 

Τα' χω γαμήσει όλα πια  

Τα ‘χω κάνει σκατά. 

Δεν αντέχω πια να κοιμόμαστε χωριστά. 

Δεν αντέχω και δεν αντέχομαι. 

Παρεκτρέπομαι. 

“δεν είμαστε όπως οι άλλοι”, μου λες  

Μου λες πως “έτσι πρέπει. Να διαφέρουμε” 

Η διαφθορά της εξουσίας  

Και οι αυτοκτονικές μου τάσεις  

Έπαψαν πια να αποτελούν μονάχα βάσεις, για την ομοιοκαταληξία μου. 

Να ήσουν εδώ  

Να τσακωνόμασταν για ασημαντότητες  

-“δεν μ’ αρέσει το μίζερο φαγητό σου” 

-“δεν μ’ αρέσει ο υπερκαταναλωτισμός σου” 

Να μου διαβάζεις,  

Να σου διαβάζω  

Σε κάποιο μπαλκόνι, κάποιας πολυκατοικίας στην Αθήνα  

Τότε που έχει ψύχρα πρώτη φορά μετά το καλοκαίρι, 

Τότε που φτάνουν τέλη Φθινοπώρου. 

“μην ρομαντικοποιείς την θλίψη μας” 

Θα σου φτιάχνω καφέ το πρωί (5:00 μ.μ.) 

Αφού θα ‘χω ξυπνήσει ώρες πριν περιμένοντάς σε να ξυπνήσεις,  

Όσο εσύ θα κοιμάσαι σαν βόδι και θα βλέπεις κάποιο κακό όνειρο 

Κι εγώ θα πλήττω καθώς (θα) έχω την ανάγκη να αλληλεπιδράσω μαζί σου. 

Συγγνώμη αν γκρινιάζω υπερβολικά  

Συγγνώμη αν γίνομαι απόμακρη καμιά φορά 

Δεν φταίω εγώ που αλλάζω πρόσωπο συχνά. 

Είναι το αλκοόλ , το τσιγάρο, 

Είναι τα όσα δεν θα προλάβω να κάνω 

Καθώς η ζωή μου είναι μικρή  

Και περιορισμένη. 

Δεν μένει πολύς καιρός σαν Ελένη. 

Ζωντανοί - νεκροί . 

Ακόμα θέλω να ‘μαστε μαζί. 

Ακόμα σε περιμένω γυμνή  

Κι εσυ απέχεις απ’ το στρώμα μου πεντακόσια χιλιόμετρα. 

Γαμημένα χιλιόμετρα. 

Πάρε το λεωφορείο με το φοιτητικό σου εισιτήριο.

Θα σε περιμένω στη στάση. 

Ντύσου καλά, έχει κρύο εδώ. 

Ειδικά αν είσαι μαζί μου  

Κάνει πολύ κρύο εδώ. 

Μην σε νοιάζουν τα φράγκα, θα την βρούμε την άκρη. 

Μείνε μαζί μου, γίνε δικός μου. 

Θα γεμίσω το μπακμπαγκ με ασιδέρωτα ρούχα  

Και θα σου ψιθυρίσω στο αυτί , λίγο πριν ξυπνήσεις  

“πάμε να φύγουμε μακριά” 

Προτιμώ τους αγνώστους, τους παράνομους, τους κλέφτες. 

Πάρε με μακριά από ‘δω 

 Κάνε με να ξεκουνηθώ 

Να θυσιάσω πια τον παλιό εαυτό 

Να τον κάψω ζωντανό, 

Μόνο για να ξυπνάω βλέποντας τα μάτια σου. 

Για να σου φτιάχνω καφέ  

Για να μου μαγειρεύεις κεμπάπ σόγιας  

Για να κάνουμε καλό 

Ή έστω αρκετά καλό σεξ, 

Για να πετάξω επιτέλους τα χάπια στην τουαλέτα  

Και να μην τα καταπιώ 

Όπως κάθε μέρα. 

Γίνε δικός μου  

Κι έλα να κάψουμε την πόλη στο όνομα του έρωτα.

Ελένη Παπαστεργίου/Grusel

Ψυχογράφημα

Από αυτές τις μέρες που τα φοράω όλα μαύρα και φεύγω βιαστικά

Κλειδώνω δύο φορές

Κατεβαίνω από τις σκάλες μην πετύχω κανέναν γνωστό

Κρατάω τα κλειδιά στο χέρι για να συγκεντρώνονται

Περπατώ στο δρόμο με τη λευκή διαχωριστική γραμμή για να ακροβατώ πάνω της

Θέλω να πάω κάπου χωρίς κόσμο, μα βλέπεις έχω τις φοβίες μου

Παίρνω τις σύντομες διαδρομές, για να γυρίζω πάντα βιαστικά σπίτι

Ανεβαίνω από τις σκάλες μην πετύχω κανέναν άγνωστο

Ξεκλειδώνω δύο φορές

Ανάσα

L'appel du vide

Πάνε μέρες

πάνε μέρες που δεν κοιτιόμαστε, αγαπημένε μου

και οι ριπές από τα μάτια σου

που άλλοτε βάναυσα με διαπερνούσαν

τώρα εύχομαι να με χάιδευαν απαλά

πάνε μέρες που δε φιλιόμαστε, αγαπημένε μου

και τα υγρά σου χείλη νοσταλγώ

να ανέπνεα στο λαιμό σου μια στιγμή

και να ανταμώναμε να ξεδιψάσουμε και οι δυο

πάνε μέρες που δεν αγκαλιαζόμαστε, αγαπημένε μου

τα μακριά σου χέρια να νιώσω 

και να πειράζω με τις άκρες των δαχτύλων μου

τις λεπτομέρειες από το τατουάζ σου

και τις σχισμούλες που κάνουν τα μάτια σου

όταν καταφέρνω να σου κλέψω ένα χαμόγελο

πάνε μέρες που δε σμίξαμε, αγαπημένε μου

και μακάρι να παίζαμε στις γραμμές

ανάμεσα από τους δείκτες των ρολογιών

και το αύριο να ήταν απλώς ένα επίρρημα

και το μέλλον να μην ερχόταν μ’ ορμή κατά πάνω μας  αλλά το αντίστροφο

ανώνυμο

Αυτός ο κύκλος που δεν κλείνει

Κρίσεις πανικού, ταχυκαρδίες, αυτοάνοσα...

Ήσουν πάντα φιλάσθενο παιδί 

Εθισμένο στον πυρετό και στο πύον

Αναλγητικά, αντιβιώσεις, χάπια...

Τώρα δεν μπορείς να πατήσεις το πόδι σου έξω από την πόρτα του σπιτιού σου

Ψυχοθεραπείες, λευκό ρούμι, ξημέρωμα Κυριακής...

Αποφεύγεις την πολυκοσμία 

Κλείνεσαι στον εαυτό σου

Τάσεις εμετού, ζαλάδες, κρύος ιδρώτας...

Ερωτεύεσαι ανθρώπους και καταστάσεις που οδηγούν σε αδιέξοδα

Αναφυλαξία, φαγούρα, κορτιζόνη

Επισκέπτεσαι πιο συχνά το κρεβάτι του γιατρού από τους γονείς σου

Ενοίκιο, λογαριασμοί, κοινόχρηστα

Έμεινες ρέστος και πάλι

Τα μάτια σου λιώνουν μπροστά από την οθόνη

Κρίσεις πανικού, ταχυκαρδίες, αυτοάνοσα...

L'appel du vide

Και λίγο ενοχικό θα το χαρακτήριζα πλέον.

Ήθελα,

να ήμουν διάφανη.

Διάφανη εντελώς.

Να μη χρειάζομαι λέξεις και σχήματα,

ή διάφανα να 'ναι κι αυτά, ολόγυμνα,

γυμνά ακόμα κι απ' τον εαυτό τους.

Γυμνή ακόμα κι από εμένα.

Θέλω έτσι

αργά να με γδύσω, για να μην κρυώσω κιόλας.

Να μπορείς να δεις έπειτα

μέσα μου αυτά που νόμιζες για κρυμμένα.

Μα δεν τα 'κρυβα ούτε εγώ ήξερα που είναι.

Να βλέπεις ακόμα και του σώματός μου τη διαφάνεια.

Τα μικρά μου αιμοσφαίρια

να βολτάρουν σε χάρτινες βαρκούλες

σαν παιδιά με γόνδολες

που βγήκαν για ψάρεμα μια μέρα με ήλιο. Κι αυτά, πρώτη φορά ν' αντικρίσουν τις ψιχάλες της βροχής και να συγκινηθούν.

Να βλέπεις, 

ότι όταν κάνω μια κίνηση χορού,

το σώμα από μέσα, περισσότερο χορεύει.

Να βλέπεις, 

πώς όταν σε κοιτώ, όλα σε κοιτούν.

Μ. Κατς

Έρωτας

Πράξη 1

Στάδια δύο

Δεν γνωρίζω

Δεν ξέρω τίποτα απολύτως για το Άλλο

1

Κοιτάζοντας, αστραπιαία γίνεται καθρέφτης. Ανοίγουν οι κανουλες του πνευματικού αφ'Εαυτού και χύνονται όλα τα όνειρα μαζί με την ολότητα του είναι της ψυχής. Ερωτεύομαι Εαυτόν μέσα από το Άλλο.

2 

Ο λόγος, οι κινήσεις, το τραγούδι, ο χορός, τα ποιήματα, γίνονται δίαυλος. Μέσα από αυτό το μαγικό καλειδοσκόπιο 

ερωτεύομαι το Άλλο παρατηρώντας.

Πράξη 2

Γνωρίζω το Άλλο

Όσο περισσότερο το μαθαίνω, αδυνατεί η απόλαυση, η χαρά της ανακάλυψης. 

Ο έρωτας μεταμορφώνεται σε ένα άχρονο παιχνίδι.

Πράξη 3

Έρωτας τέλος.

Κενό

Πράξη 4

Η βαθύτερη κατανόηση του Άλλου επαναφέρει την ευχαρίστηση ξανά.

Ο έρωτας ζωντανεύει πλέον το σούρουπο, μέσα από τις θύμησες. Ανάδυση υψιπετους.

Αναμνήσεις για το Άλλο ή με αφορμή το Άλλο

Μ. Μαλέας

Για την Δήμητρα/ Για τον Δημήτρη

Ήχοι πριν από τον μη-επιβεβαιωμένο θάνατο της

Έρχονται από το παράθυρο και τα ανοίγματα•

Ήχοι επαναληπτικοί, ήχοι που ψιθυρίζουν κάτι,

Χωρίς να μιλάνε,

Ήχοι μεταλλικοί, ήχοι ανεπαίσθητοι,

Ήχοι φαντάσματα.

Έρχονται και μπαίνουν και ακούγονται,

Από την βεράντα μας, στην Λέσβο.

Ήχοι που δεν ξέρουν τι να περιγράψουν

για εσένα.

Ήχοι που φέρνουν την ανάμνηση, την γλύκα,

την γοργόνα.

Ήχοι ανάμεσα στην θάλασσα,

που χωρίζει εμάς από τους άλλους,

εκείνη από εμάς,

εμάς από την δυνατότητα μας να πιστέψουμε πως κάτι-

-μπορεί και να αλλάξει.

Ήχοι που χωρίζουν αυτές που ζουν 

και εκείνες που δεν αξίζουν να.

Οι ήχοι που έρχονται απ’έξω,

Ήχοι που δεν σταματούν,

Ήχοι που δεν σε ρωτούν,

Ήχοι που δεν δίνουν την απάντηση.

Απόψε κάνουμε βόλτες,

Πάνω-κάτω τον λιμενοβραχίωνα.

Και εκείνοι που σημάδευαν με τα όπλα τους,

έχουνε φύγει.

Και δεν ακούγεται τίποτα.

Psyborg Reborn

Άτιτλο

 

Αύγουστοι περνάνε αδειανοί 

ψάχνοντας φώτα κίτρινα σε δρόμους πόλεων 

για να φιληθούμε κάτω από το φως της πυρακτώσεως 

Φωτιά να πάρουμε και εμείς να φωτίσουμε λιγάκι τα σκοτάδια μας

Μα περνάει ο Αύγουστος σιωπηλά και ύπουλα μπαίνει ο Σεπτέμβρης

Ξυπνάμε μαζί σε στρώματα σκληρά και λερώνουμε τα σεντόνια με υγρά 

Πλάι μου αν μείνεις τον Οκτώβρη, 

θα βρω τα πιο όμορφα κίτρινα φώτα 

και ένα δρόμο ασφαλή και ερημικό 

και θα σε φιλήσω σαν να είναι η τελευταία φορά

Αυτούς που αγαπάνε τον Αύγουστο τι να τους κάνω; 

Τον Οκτώβρη με φώτα κίτρινα και λάμπες πυρακτώσεως θα σε ζητώ,

και ας σε γνώρισα τον Αύγουστο.

Βασίλης Χ. 

Μισοί

Τώρα μείναμε μόνοι.

Τώρα σα σκυλιά γλείφουμε τις πληγές μας.

Τώρα χαϊδεύουμε το στήθος μας κρυφά για να δώσουμε θάρρος στην καρδιά μας να συνεχίσει να χτυπάει.

Τώρα μόνοι γυρνάμε σπίτι το βράδυ, κλείνουμε τα φώτα και σκεπαζόμαστε ολόκληροι για να ζεσταθούμε. 

Τώρα τυλίγουμε την κουβέρτα γύρω μας, σφιχτά, για να θυμηθούμε μια αγκαλιά. 

Τώρα το κρεβάτι ξαφνικά μοιάζει πολύ μεγάλο και φοβόμαστε μήπως μικρύναμε εμείς. 

Τώρα νιώθουμε μικροί, δεν ξέρουμε να περπατάμε, μόνο μπουσουλάμε, ξεχάσαμε πως μιλάμε, μόνο κλαίμε. 

Τώρα κοιταζόμαστε στον καθρέπτη και ξέρουμε ότι δεν είμαστε εμείς. 

Γιατί εμείς μείναμε μισοί, κάτι λείπει, κάτι ουρλιάζει, κάτι σωπαίνει. 

Γιατί εμείς, βλέπεις, τώρα δεν ζούμε, παρά υπάρχουμε. 

O. N. 

Το μερτικό του έρωτα

Τι να ναι άραγε αυτό που τόσο δα λίγο καιρό μαζί σου σφιχτά πολύ με δένει,

ίσως να ναι κάποιο μερτικό που η ζωή φύλαγε για κάποιον που στον έρωτα για πάντα θα επιμένει.

Μα και αν πάλι θα διαβώ κάποιο δρόμο σκοτεινό μες στην ρωγμή του κόσμου, κάπου στην σωτηρία της ψυχής θα περιμένω να φανείς και σταθείς εμπρός μου.

Διάτρητος

Άτιτλο

 ο έρωτας πληρώνει και πληγώνει

να και τα ρέστα

να και τα κλάματα

όταν δε ξέρεις 

από που σου ήρθε 

μπορείς πάντα 

να ρωτήσεις κάποιον εκεί κοντά. 

πέτρες ερείπια σεισμοί 

μετασεισμοί συντρίμμια 

τα καινούρια μου παπούτσια 

ο αέρας περνά από πάνω μας 

αυτές τις δύσκολες ώρες

και φεύγει

νούμερο τριάντα εννιά 

με χτύπησαν λίγο στη φτέρνα

Αθηνά Αθηνά

Κάποτε

 

Κάποτε πίστευα πως θα με γεμίσουνε οι νίκες,

κόντρα σε αόρατους ανθρώπους.

Κάποτε πίστευα πως οι δίνες,

έκαναν τρωτούς τους ατρώτους.

Κάποτε στο σώμα μιας, δυο, δεκάδων γυναικών,

είχα συνηθίσει το αδύνατο να αναζητώ.

Κάποτε σκέφτηκα τους όρους να αλλάξω,

και την αγάπη να αποτινάξω.

Κάποτε έτρεξα στο σκοτάδι μου για να κλειστώ,

από το φως του Ηλίου να σωθώ.

Κάποτε θεώρησα πως για να με βρω,

πρέπει πρώτα από όλα να χαθώ.

Κάποτε κοίταξε στις καρδιές τον άλλων,

μα την δική μου άβυσσο κοίταζα μάλλον.

Κάποτε με έλουσα βενζίνη και άναψα φωτιά,

κι έψαχνα άλλους καμένους για παρηγοριά.

Κάποτε πίστεψα πως για όλα έφταιγα εγώ,

και σαν πρόβλημα ότι έπρεπε να λυθώ.

Κάποτε αντέδρασα και είπα πως οι άλλοι φταίνε,

μα με σταμάτησαν τα μάτια σου όταν κλαίνε.

Κάποτε σκέφτηκα να τα βάλω με τον Θεό,

μα στο σκοτάδι μου υπάρχω μόνο εγώ.

Κάποτε σκέφτηκα στο ραντεβού μας να αργήσω,

μα στην ιδέα να με θρηνείς δεν άντεχα να ζήσω.

Κάποτε σκέφτηκα πως όλα τα έχω σκεφτεί,

και για να μην μείνω μόνος μου άρχισα απ’την αρχή.

Κάποτε είδα πως για να σε συναντήσω,

πρέπει να πάψω την φωτιά να προσπαθώ να σβήσω.

Αρμάνδος Σ.

Διαστημόπλοια

 

Αν και δεν έχω μπεί ποτέ,

η λέξη διαστημόπλοιο με συγκινεί.

Φαντάζομαι ενα σύμπαν-θάλασσα με αστερ(ι)ες.

Άσε που δεν ειναι σκάφος, δεν λεγεται κενοπλάνο,

είναι πλοίο και προσανατολίζεται απο αρχαίους κινούμενους φάρους.

Στην πορεία του αποσυντίθεται 

και τα μεγαλύτερα κομμάτια του 

χάνονται στο σιωπηλό σκοτάδι

-βασική προ-υπόθεση για να φτάσει στον προ-ορισμό.

Δασκαλοι τα διαστημόπλοια, υπενθυμίζουν πως

χρειάζεται να χασεις καποια κομμάτια

για να περπατήσεις στον ήλιο ή τη σελήνη σου.

ody

Στροφή 180

Θες να σου πω τι είναι ποίηση;

Τα θυμωμένα μας λόγια πάνω σε άγριους τσακωμούς

Ο μεταλλικός σταυρός που κρεμόταν στο λαιμό σου

Ο χορός δίπλα στο ποτάμι

Το κάπνισμα στο παράθυρο της κουζίνας

Οι βόλτες στις 3 το πρωί

Το ποδήλατο σου στην είσοδο μου

Το φούτερ σου στο κορμί μου

Τα χέρια σου στο κορμί μου

Το όνομα μου απ' τα χείλη σου

Το άρωμα μου στα σεντόνια σου

Η αφιέρωση στο βιβλίο για τη γιορτή μου

Τώρα πια

Πάνε τα θυμωμένα λόγια

Ο μεταλλικός σταυρός σου, τι απέγινε;

Το ποτάμι κυλάει άχαρα και οι βόλτες είναι ασφυκτικές

Το σπίτι το ξενοίκιασα

Το φούτερ σου το δώρισες

Τα χέρια σου πονάνε

Το όνομα μου δε θυμάμαι

Το άρωμα μου έχει αλλάξει

Το βιβλίο σου χαμένο στο ράφι

Και εγώ συνεχίζω να σου εξηγώ τι είναι ποίηση

L'appel du vide

Κυριακές

Ξεθωριασμένες συνήθειες 

Ίδια πρόσωπα ίδια μέρη 

Πανομοιότυπες Κυριακές 

Τόσες και τόσες Κυριακές 

περάσαν

Τόσες και τόσες Κυριακές 

Στέκεσαι και με κοιτάς 

Τόσες Κυριακές και 

δεν βρήκα μια να σου μοιάζει 

Και από Δευτέρα να πείθουμε 

τους εαυτούς μας πάλι 

πως πρέπει να κόψουμε τις συνήθειες

των Κυριακών που τόσο πολύ μας καταστρέφουν και μας γυρνάνε 

στα περασμένα.

Δεν έπρεπε να είχες έρθει, μου λες κοιτώντας με κατάματα 

Δυστυχώς, πίστεψα πως 

θα ξαναρχίζαμε απόψε 

Αυταπάτες βλέπεις σε κάνουν να ελπίζεις

Betty Aloupogiann

Κάποιες ώρες μακριά

Είσαι τόσο μακριά, μα τόσο κοντά μου.

Και όταν με πλησιάζεις, απομακρύνομαι.

Ανοίγομαι.

Νιώθω πως μοιράζομαι πολλά.

Πώς είμαι ευάλωτη.

Μα δε με νοιάζει.

Χρόνια περιμένω κάτι να με καταστρέψει.

Έλα ξυπνά.

Είμαι εδώ.

Εσύ που είσαι;

L'appel du vide

Άτιτλο

 

Θα φτιάξω κύκλους. Και θα τους βάλω σε κουτάκια.

Έτσι έμαθα, γιατί έτσι μου είχαν πει.

Άκουσα λάθος;

Οι κύκλοι μου ως τώρα δεν χώρεσαν πουθενά.

Κουτιά στενά, μικρά,

κουτιά μεγάλα, πελώρια.

Τα πρώτα δεν τα προτίμησα εγώ,

και τα δεύτερα ήταν μονάχα οι ψευδαισθήσεις μου.

Θα πήγαινα ψηλά

μου έλεγαν.

Μα εγώ γιατί ακόμα πέφτω;

Μου έλεγαν να στρίψω δεξιά,

μα εγώ γιατί κοιτάζω ακόμα την ευθεία;

Και συνεχίζω να κοιτάω,

αποχαυνωμένη, 

κι απορώ, αφού το θέλω τόσο,

γιατί δεν το βλέπω πια καθώς προχωρώ;

Σταματάω για λίγο και παρατηρώ τριγύρω μου.

Δεν είναι πως δεν τα θέλησες

πραγματικά,

είναι πως τα πάντα γύρω σου φωνάζουν

ΔΕΝ Τ' ΑΞΙΖΕΙΣ! 

Και τότε εγώ τους πίστεψα.

Κι αυτό,

ήταν το μεγαλύτερο λάθος 

που έκανα ποτέ. 

Μίλκυ Γουέι

Άτιτλο

 

τρέξαμε να βρούμε 

χέρια γύψινα χέρια πήλινα 

χρωματιστά για να πιαστούμε 

σε ζωγραφιές εκκωφαντικές

να αγκαλιαστούμε κάπως βιαστικά

να λυγίσουμε ανθρώπινα.

Ποια θάλασσα ξερή 

και ποια σκέψη σταθερή

να κρατήσει την αστάθεια;

Αύγουστος βιαστικός

Σεπτέμβρης κουραστικός

μου ψιθύρισες κάτι και δεν άκουσα 

θέλω να σε μάθω

Βασίλης Χ. 

Άτιτλο

 τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού |

με άπλυτα από το παιχνίδι χέρια | πιάνουμε τις νύχτες του |

και μ' όση γνώση σχολική αποκομίσαμε |

σχετικά με τα τρικ της Πηνελόπης | 

τις ξηλώνουμε  |

μπρος στους αλλόφρονες μνηστήρες του φθινοπώρου |

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Σ.εΜ.Ν.η

ομόνοια η [omónia] Ο27 (χωρίς πληθ.) : ταυτότητα αντιλήψεων, απόψεων, συναισθημάτων κτλ. στα μέλη μιας ανθρώπινης ομάδας με συνέπεια την ομαλή συμβίωση μεταξύ τους. 

Η βρωμιά. ουσιαστικό, θηλυκού γένους.

Πολύ ουσιαστικό για τα ελεύθερα κορμιά που νιώθουν ανυπεράσπιστα.

Ο φόβος. Στην αρχή μοναχικός κι ύστερα  διαχυμένος στα πλήθη, τραυματισμένος στο στόμα, στα άκρα, στο κεφάλι. 

Οι φόβοι των νοικοκυραίων. 

Η ντροπή. Θηλυκού γένους, μας έδειξαν να λέμε. Μα δίπλα βάζω την οργή και την κάνω τζέντερκουηρ.

Ανακαλύπτω νέους πληθυντικούς αριθμούς της κανονικότητας:

Οι Ομόνοιες από δω και πέρα.

meropio bleu

Συμπλήρωση κενών

Ήθελα να ήμουν...

Το κορίτσι στη θέση του συνοδηγού.

Το κορίτσι στο παγκάκι της γειτονιάς.

Το κορίτσι στο ηλιοβασίλεμα.

Η φωτογραφική μηχανή.

Το μελανό φτερό στο στήθος.

Η βασίλισσα στο σκάκι.

Η πιο δύσκολη γαλλική λέξη.

Η βραδινή έμπνευση.

Θέλω να είμαι ο ζητούμενος τίτλος των ποιημάτων.

L'appel du vide

Βρέχει.

Οι σταγόνες της βροχής κυλούν αργά στα τζάμια των αυτοκινήτων. Κυλούν αργά και στο πρόσωπο μου. Γίνονται ένα με τα δάκρυά μου. Και συνεχίζουν μαζί, να μουσκεύουν το ζεστό μάγουλό μου. Όλα είναι πιο θολά.

Το περίμενα με ανυπομονησία, αλλά δεν ήρθε. Τη βροχή δεν την περίμενα και όμως, ήρθε. Έτσι είναι. Δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι θα γίνει. Μόνο ελπίζεις. Μόνο, περιμένεις να έρθει η ανατολή και να σταματήσει η βροχή.

Ευτυχία

Θα φτιάξω ένα καράβι

Θα φτιάξω ένα καράβι με πανιά την ελπίδα μου και στη βάση του ξύλινες εμπειρίες δεμένες από πόνο και μαράζι. Θα το αφήσω να ανοιχτεί σε νερά αξιοπρέπειας και κάθαρσης και το κεφάλι μου καθόλου δεν θα το βουτήξω. Θα βάλω για πηδάλιο χάντρες φιλοδοξίας ενωμένες με νήμα εγωισμού και πείσματος μήπως και το καράβι μου καταφέρει να χαράξει πορεία. Θα βάλω πλώρη για τα νησιά που ισορροπούν στα αστέρια και που κλέβοντας λίγη από τη λάμψη τους, σιγοφωτiζουν αέναα το άπειρο. Θα ξενυχτήσω την ημέρα και θα μεθύσω το χρόνο μήπως και τον ξεγελάσω και του κλέψω έστω φευγαλέα το σκήπτρο της αλαζονείας που κρατά σφιχταγκαλιάζοντας το και θα παγώσω ώσπου να σπάσουν τις στιγμές που ρούφηξαν με δόλο τις εναπομείναντες αποχρώσεις αισιοδοξίας μου. Θα φτιάξω μια άγκυρα αναρχική και διάφανη που καθώς θα αγγίζει το νερό αγκαλιάζοντας τις ιδιότητες του θα αντιδρά παίρνοντας μορφή κρυστάλλινη. Το καράβι μου δεν θα δένει εύκολα σε αλλά νησιά αφού θρύψαλα θα γίνεται η άγκυρα του καθώς θα αγγίζει πάτους νησιών γεμάτα με βράχους φτιαγμένους από φόβο και ναρκισσιστική υπεροψία ενώ σε γυαλιστερό ατσάλι θα μεταμορφώνεται σαν θα ακουμπά αμμουδιές από εύπλαστη ανιδιοτελής αγάπη.

Θα φτιάξω ένα καράβι.

Θα φτιάξω ένα.

Θα φτιάξω.

Θα.

Demetra

Mommy issues

"Να δω τα γεννητικά του όργανα!" είπες 

Τόσο εκλεπτυσμένα μιλούσες 

Όχι πια

Ώρα γέννησης: 6:50

Η στιγμή που άρχισα να πεθαίνω

Για σένα •

meropio bleu

σημεία στίξης

Αγωνία. Αν θα μπορούσα να το κάνω εικόνα θα ήταν ένα ταλαιπωρημένο αστραφτερό απόκομμα κολλημένο στην εσοχή ενός εγκαταλελειμμένου σπιτιού που το χτυπάει βίαια ο αέρας θυμίζοντας πόσο αδίστακτα του έχει φερθεί το παρελθόν και πόσο τρομακτικές είναι οι παρατημένες αναμνήσεις που φιλοξενεί. 

Σαν ο χρόνος να σταμάτησε στο τότε χωρίς να μπορείς πια να διακρίνεις το πως και το γιατί. Μόνο το τότε. Ένα τότε που σε τρομάζει γιατί έχει παγώσει εκεί όμως τα συναισθήματα το έχουν νικήσει αυτό το πέρας του χρόνου και έχουν παραμείνει άφθαρτα στο τώρα. Δενόμαστε με αντικείμενα όσο μικρά η μεγάλα και αν είναι και ζητάμε απεγνωσμένα από τον τοκογλύφο της μοίρας να μην μας πάρει πίσω με ειδεχθή τρόπο τα συναισθήματα και τις εμπειρίες που με τόσο κόπο αποκτήσαμε. 

Σαν να είναι παιδιά μας. Κομμάτια του εαυτού μας που χωρίς να ξέρουμε το πως καταφέραμε να τα δούμε να μεγαλώνουν, να ωριμάζουν και να μας ξεπερνούν. Όμως όσο εύκολα μας δημιουργούνται ερωτηματικά άλλο τόσο ευκολά χρησιμοποιούμε ποικιλία σημείων στίξεως για να αποφευχθεί οποιαδήποτε απάντηση σε αυτά μήπως και καταφέρουμε να ισορροπήσουμε τα θέλω με τα μπορώ μας.

Βάζουμε κόμματα για να εξηγήσουμε η να αιτιολογήσουμε όλα όσα σκεφτόμαστε η νιώθουμε, τόνους για να υπάρχει μια τάξη εκεί που επικρατεί η αταξία και η σύγχυση, τελείες που άδοξα ορίζουν το τέλος καταστάσεων έχοντας όμως μη ουσιαστικό σκοπό και θαυμαστικά σε πολυπαιγμένα αδιέξοδα που όμως σαν παράσιτα επιβιώνουν αρπάζοντας με ζήλο τα γράμματα από τις ακόλουθες προτάσεις μήπως και καταφέρουν να συνεχίσουν να μας απορυθμίζουν από την ρεαλιστική πραγματικότητα που επιμένει να επεμβαίνει για να μας θυμίζει πόσο επίπεδα άχρωμα και άγευστα είναι όλα όσα εμείς παραποιούμε με κάθε τρόπο ώστε να φαντάζουν ιδανικά, προσωπικά, ξεχωριστά και πάνω από όλα δικά μας.

Demetra

Παγωτό

 

Όταν τρώω παγωτό περπατώντας,

νιώθω πως αναδύω μια φάνκυ διάθεση.

(Σαν εραστής της φωτιάς εξάλλου,

χρειάζομαι ένα φευγαλέο ψύχος για να ανανεωθώ)

Αισθάνομαι πως είμαι αστείος και ταυτόχρονα εξωτικός,

λες και κάποιο παράξενο φαινόμενο δροσιάς

περιβάλλει τα όρια του σώματος μου 

με κύριους πομπούς τα χέρια και τη γλώσσα μου.

Με αυτοπεποίθηση αλεπούς και με φορτίο

κάποιου που ήθελε να είναι δολοφόνος με αγγελικό πρόσωπο,

χείμαρροι ηδονής και θαλπωρής ξεχύνονται αιωνίως ωσότου διαχέονται,

όπως του παγωτού το γαργαλητό στο στομάχι μου.

Ύστερα σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν 

αντί να πνίξει η ζέστη τον πλανήτη,

να πνίγει ο πλανήτης από το νερό

και να αντικατασταθεί ο θάνατος με ζωή.

Ύστερα σκέφτομαι να αντικαταστήσω

τη λέξη παγωτό με τη λέξη έρωτα.

ody

μυγοσκοτώστρα

μου θυμίζεις τα μπαλκόνια με το λευκό φως

την εποχή του θέρους

με την τηλεόραση να παίζει ακαταλαβίστικες κοινότυπες λέξεις στο ριπίτ

μια μύγα να κάνει φασαρία ωρυόμενη να ταλαντεύεται στη λάμπα

φιδάκι να βρωμάει υπέροχη μυρωδιά δηλητηρίασης μπλεγμένο με λίγο νυχτολούλουδο απ' τον κήπο που άλλοτε φέρνει τη μυρωδιά της βροχής ένα φθινοπωρινό απόγευμα

μου θυμίζεις

αυτή την απλότητα που τίποτα δεν την αγγίζει - τίποτα δεν θα της πάρει την αθωότητα - μπλεγμένοι σε αυτόν τον κόσμο πραγματικά τίποτα δεν θα μας άγγιζε

σαν όλα αυτά τα φοβερά πράγματα που συνέβησαν πάνω σε τούτο τον κόσμο

θεομηνίες και σκλαβιές

κατακρεουργισμοί και νεροποντές

δεινόσαυροι και νεολιθικές εποχές 

βασίλεια και πόλεις - κράτη 

επαναστάσεις πορνείες εφευρέσεις εμπόρια πολέμοι αρρώστιες 

να μην ήταν τίποτα άλλο 

παρά μόνο σκέψεις τρελές και σενάρια επιστημονικής φαντασίας 

που θα έκανε μιαν εποχή του θέρους σ' ένα μπαλκόνι κάτω από το λευκό φως

μια μύγα 

ζώντας τις τελευταίες της 

στιγμές

φασκόμηλο

Ηχορύπανση

 

γίναν τώρα οι βραδινές μας συζητήσεις 

ηχορύπανση εκκωφαντική 

έγινε η μορφή σου πια ανάμνηση,

το χέρι μου δε σε χαρτογραφεί πια.

αχ πόσο θα ‘θελα 

να σου δώσω όσους Ιούνηδες ζήσω

να μου δώσεις εσύ τα μάτια σου

μήπως χορτάσει η πείνα μου για έρωτα. 

να κρατηθούμε σφιχτά 

να μην ξεχαστούμε, φωνάζω 

φωνάζω μα φοράς ωτοασπίδες.

σε ενοχλούσε πάντα η ηχορύπανση.

Βασίλης Χ. 

Άτιτλο

 

Μιας και μιλάμε για ποιητές 

Ας μιλήσουμε και για τα καλοκαίρια

Που η ησυχία τους τόσο θυμίζει τη γεύση των φιλιών του. 

Και σαν ύπνος μεσημεριανός, το χάδι του 

Να ηρεμεί οργή μεγάλη.

Το πρόσωπο του καταγάλανο νερό 

Και τα μάτια του μέλι στη φρυγανιά μου.

Θα πάψω να τον σκέφτομαι, μα οι ποιητές;

Και τα καλοκαίρια θα περάσουν. 

Και μιας και μιλάμε για καλοκαίρια, 

Να μιλήσουμε για αυτόν, καλοκαιρινό αεράκι ζεστό, πορτοκάλι απογευματινό 

Μπαλκόνι με θέα σε βουνό 

Ντουζ με κρύο νερό 

Να προσπαθώ να πάψω πια καιρό

Να αναρωτιέμαι αν ποτέ θα μ’ αγαπήσει 

Ίσως όσο τον αγάπησα και εγώ.

Βασίλης Χ. 

Εν πηχτώ Ιούλη

χόβολη

συνοικιακή

αλατισμένη

ένας ιδρώτας αστικός γαργαλάει τη δεδομενικότητα της μάνας ως τα έγκατα του αφαλού 

Αθήνα με σκασμένο δέρμα

εν πηχτώ Ιούλη

ένα τσαντίρι με έντονες κουρτίνες η γειτονιά

μπαλαμό αρμέ οι κούφιοι τοίχοι και τα διαμερίσματα

τα διπλανά

το κλάμα ενός μωρού

με τρυπάει και με μεταφράζει

η θλίψη

που φυλάω σαν ακοινώνητο χρυσαφικό στο industrial μπαούλο

ελευθερώθηκε

έκανε ανυπότακτα φτερά

κι έτσι κανένας δεν θα καταλάβει

πως οι κοπέλες και τα αγόρια που στριμώχνονται χωρίς μέλλον στις γκαρσονιέρες

ξεφουσκώνουν ολομόναχοι στο μπάνιο

παριστάνοντας

πώς λείπουν για διακοπές στα νησιά|

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Προτιμήσεις

Προτιμώ να χαθώ 

παρά να χάσω 

τον εαυτό μου.

Προτιμώ να σε χάσω 

παρά να μείνω μόνη.

Αγγελική Σπανδωνίδου

έρωτας

 

αγαπούσες τον κόσμο 

και με ένα χαμόγελο, σχεδόν 

παιδικό άγγιγμα ανόθευτο 

έκανες τα μάγια σου νεράιδε.

έβλεπες τα πουλιά που πετούσαν 

και εγώ να μη χορταίνω, πέταγμα ψηλό 

σε πόσες βαλίτσες να χωρέσω τη θύμηση; 

μυαλό που θέλει να καρφιτσωθεί 

με δύναμη να σπάσει 

να βγάλει χρώματα να βάψει 

τοίχους τσιμεντένιους 

πια δε μας νοιάζει για τους άλλους 

μήτε και για μας.

μήνες πολλοί, νεραϊδένιε βασιλιά 

να αγαπάς τον κόσμο.

Βασιλης Χ.

Υπό Ασπαλάθων

Είναι κάποια φυτά που' χουν για λίπασμα

νεκρές ολόγυμνες γυναίκες.

Και κηπουροί που μπολιάζουν μ’ αγκάθια

τις πετούνιες.

Υπό ασπαλάθων βρίσκονται

κορμιά τσαλακωμένα

Από την τέχνη κηπουρού

θαμμένα μες το χώμα 

Στα ψυχανθή που ξεψυχά

η διαρριγμένη μήτρα

Δεν φτάνει φως του φεγγαριού

ούτε του ήλιου χάδι.

Πέτρες μονάχα, μυκηθμοί

Και οι κηπουροί με μάτια

θαμπά κενά κι αλλήθωρα

που εργάζονται με πάθος

Δυο χρόνια δύσκολα

χρόνια καταραμένα

που η αρρώστια τους ανάγκασε

να κλειδαμπαρωθούνε

Η πείνα τους αβάσταχτη

για τρυφερά μπουμπούκια

και τα εργαλεία τους πάλλονται

μες τις εργαλειοθήκες

                                                                       Ιάσων Άλυ

Schloss aus Sand

Όταν αναζητάς τρυφερότητα

ξεχνάς τους εραστές σου 

κι επιστρέφεις σε μένα

γιατί το κρεβάτι είναι μεγάλο κι εσύ είσαι μόνη.

Και φαντάζεσαι πως σε σκεπάζω τρυφερά

πριν κλείσεις τα μάτια

και πως τρυπώνω κι εγώ, δειλά, μες στα σκεπάσματα

και μού χαρίζεις το δέρμα σου, τον ύπνο σου.

Κι εγώ ο πεινασμένος καταβροχθίζω τις σκέψεις σου με λαιμαργία

σε πεινάω, σε πεινάω,

θέλω να σε κατασπαράξω

γιατί όταν αναζητάς τρυφερότητα ξεχνάς τους εραστές σου

κι επιστρέφεις σε εμένα.

Ανώνυμο

μαντήλι

 

Χαθήκαμε.

Προσπαθήσαμε, αλήθεια, να συμπέσουμε οι δυο μας,

μα χαθήκαμε.

 

Δέχτηκες εσύ εμένα να ακολουθήσεις,

ν’ αλλάξεις την πορεία σου για χάρη μου.

Κι έδεσες τα μάτια σου για μένα,

κι έδεσα απ’ τη χαρά του παιχνιδιού 

κι εγώ τα δικά μου.

Κι είπαμε,

«Τώρα θα προχωρήσουμε μαζί!».

 

Νόμιζα κι εγώ - τι αφελής! -

αν πάω με τα νερά σου 

πως πιο σύντομα

κοντά σου θα βρεθώ.

Κι έτρεξα

για να σε συναντήσω, 

μα πήγαινες εσύ - προσηλωμένος καθώς ήσουν

ν’ αλλάξεις την πορεία σου για χάρη μου - από την άλλη.

Τράβηξες αριστερά εσύ

δεξιά εγώ.

 

Και μια φορά κανείς μας 

δε βάλθηκε να βγάλει το μαντήλι.

Μόνο φώναζε ο ένας στον άλλον

«Δεν έρχεσαι!»

«Δεν άλλαξες!»

«Δεν έρχεσαι!»

«Δεν άλλαξες…»

«Δεν έρχεσαι…»

 

Και τα κορμιά μας

όλο και ξεμάκραιναν.

 

Και χαθήκαμε, 

κι ας αλλάξαμε πορεία ο ενός για 

χάρη του αλλουνού.

Και οι φωνές μας ίσα που ακούγονταν,

σαν σκιές ηχητικών κυμάτων.

Και στο τέλος εξαφανίστηκαν κι αυτές

μαζί με μας.

 

Χαθήκαμε.

Γιατί κάναμε τα σωστά πράγματα χωριστά.

Ελίζα Σουφλή

Το μπαλκόνι στην αντίπερα όχθη

Ήθελε να ξεφύγει. Έτρεξε. Τα μαλλιά της σαν καλώδια που τρέχουν έξω από το παράθυρο του τραίνου. Κι αυτά τρέχουν, όλα τρέχουν. Κι όταν έφτασε στην άκρη του γκρεμού, πήδηξε. Μα όχι για να πάει απέναντι. Πήδηξε προς τα πάνω, με το βλέμμα στη γεμάτη σελήνη καρφωμένο, καλά όπως ο ορειβατικός πάσαλος που βαστάει τα σκοινιά. Και το σκοινί άντεχε. Όλο ανέβαινε, όλο ύψωνε. Κάτω πήγαινε μόνο το αριστερό της παπούτσι που της έφυγε. Και έπειτα και το δεξί, που το σπρωξαν τα ελεύθερα δάχτυλα του αριστερού ποδιού. Κι όταν έφτασε στης σελήνης τη βεράντα, έβαλε να πιεί μια λουίζα και να κοιτάξει τη νέα της θέα.

Μ. Κατς

Απορρυπαντικό Νο.2

βρήκα ρε γαμώτο 

μπλούζες σαν και αυτές που λερώναμε 

και ξανά αγόρασα 

εκείνο το απορρυπαντικό

βρήκα και δέρμα 

καλύτερο από το δικό σου 

και έπλυνα νέες μπλούζες τώρα πια 

που λέρωσα με δάκρυα 

για τον επόμενο από εσένα 

μα δεν φταίει εκείνος 

και τώρα το απορρυπαντικό μου τελειώνει 

και εγω δεν είμαι εκεί

να πλύνω τις μπλούζες μας

ούτε να μυρίσω το δέρμα του 

και δεν έχω φωνή πια 

για να πω 

μου λείπει εκείνο το απορρυπαντικό

Βασιλης Χ.

Ματωμένες φράουλες

Σήμερα φόρεσα την τσαλακωμένη μου φούστα και βγήκα έξω. 

Βαρέθηκα να την σιδερώσω και αποφάσισα ότι έτσι και αλλιώς πήγαινα να αγοράσω φράουλες Μανωλάδας και μια σιδερωμένη φούστα δεν θα με έκανε καλύτερο άνθρωπο. 

Στον δρόμο θυμήθηκα εσένα. Πάντα σου φώναζα να μην βγαίνεις έξω με τις μπλούζες ασιδέρωτες. Τι χαζή που ήμουν, δεν είχα καταλάβει τότε πόσο τσαλακωμένος μπορεί να είναι ο έρωτας. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο θα τσαλακωνόμουν για εσένα σήμερα. 

Τι να κάνω τώρα που το κατάλαβα; Να βγάλω όλα μου τα ρούχα, να αδειάσω την ντουλάπα, να τα πετάξω όλα ένα ένα κάτω, ζαρωμένα, πατημένα, ποδοπατημένα, κουβάρια να σέρνονται, να τα πάρω αγκαλιά, να’ ρθω να σου τα δείξω, να σου πω Να Τόσο Σ’ Αγαπώ. 

Όμως τώρα είναι αργά. Έγινε η ζωή μας ατσαλάκωτη και εσύ αγόρασες σίδερο για να με ξεχάσεις. 

Επιστρέφω σπίτι, κοιτάζω την ντουλάπα μου, τρώω μια φράουλα και νιώθω για σήμερα ο χειρότερος άνθρωπος επί γης. 

Α. 

Μετάξι

Τριγυρνά στο σαλόνι 

γκρεμίζει την σκόνη 

μου ρίχνει δύο βλέμματα. 

Τις άλλες φορές γυρίζει σελίδα 

τον καφέ της στα χείλη ακουμπά. 

Μη μου πεις ότι δεν στο είπα

 ψέματα θα'ναι, λόγια φθηνά. 

Τις Κυριακές είναι μετάξι 

τα ποιήματα μου θα διαβάσει ξανά. 

Και το τραγούδι της στο ραδιόφωνο 

θα παίζει δυνατά. 

Τριγυρνά στο σαλόνι 

με βρίσκει μόνη 

μου ρίχνει δύο βλέμματα. 

Κι όταν με βρίσκει να κλαίω 

την πονάει το ξέρω 

μου σηκώνει το κεφάλι ψηλά. 

Τις Κυριακές είναι μετάξι 

το καταλαβαίνω από μακριά 

με χαϊδεύει πάλι σιωπηλά.

Lii Yiu

Άτιτλο

 Η προσδοκία παίρνει το βλέμμα μου 

δεν το αφήνει να υπάρχει 

γιατί στη θέση του ελπίζεις 

αυτό που θα ήθελες 

.

Η προσδοκια παίρνει τα όνειρά μου μακριά

τα διώχνουν, εκείνα τα όνειρα 

που θα ήθελες να έχω μαζί σου

.

Πού να είναι όλα αυτά

τα όνειρα, τα βλέμματα,

τα μοναχικά βράδια

που οι προσδοκίες δεν τα άφησαν να είναι

.

Ελπίζω να βρίσκονται 

όλα μαζί

ελεύθερα

Αλλά ας μην είναι κι αυτό μια προσδοκία

Μ. Κατς

Ο Αλί κάτω από τους Φοίνικες

το κεφάλι του το κεφάλι τού

έπεσε κάπως μη κατά λάθος κύλησε σαν πέτρα

τι κάνει ο Αλί κάτω απ' τους φοίνικες

το κεφάλι του ξέχασε ν' ακολουθήσει το σώμα του 

το κεφάλι του ξέμεινε κάτω και ξέχασε

γιατί κάτω έχει δροσιά και

χώρο και άπλετο χρόνο

και λιγότερη πίσσα

και λιγότερο φόβο

περισσότερη αγάπη

περισσότερη Τουρκία και παχύρρευστο έρωτα

νεογνοί κόκκινοι πλανήτες κάτω απ' τα φύλλα

και ίσως κάτι να είδε εκεί που ίσως είχε ξεχάσει πώς είναι 

να ανθίζεις 

ίσως αυτό κάνει ο Αλί κάτω απ' τους φοίνικες –

ξαναμπαίνει στο κουκούλι

ξαναγεννά τον εαυτό του

τον ζυμώνει με Τουρκία και 

παχύρρευστο έρωτα

Ντενίσα Σαχίνι

Άτιτλο

έφευγα, ήδη

με το που έφτασα

και σε περίμενα

στην είσοδο του κήπου,

καλοκαιρινή εξουθένωση,

η ζέστη που σε έπνιγε—

το θυμάμαι καλά

να σε βρίσκω σε ένα πλήθος

και να κάνω ότι δε σε είδα

να κάθομαι δίπλα σου στο σκοτάδι

και να κάνω ότι δε με πείραζε

ότι δεν ήθελα να πνιγώ

μέσα στα χέρια σου

απομακρύνεται

σου είπα πολλά που μου διαφεύγουν

που θα σε βασανίζουν, μα 

θα αρνείσαι να διαγράψεις,

όσο εγώ θα διαγράφω κύκλους

σε τροχιά γύρω απ’ τη νύχτα

ελπίζοντας να σε αποφύγω

όταν θα έρχεσαι 

και θα με καταριέσαι

πώς να γίνει;

πώς αλλιώς;

κι ας έλεγα πως θα ‘μουν κάτι άλλο

όπως «δική σου», ή «σωστή»,

ή «αυτή που θα μείνει»,

στο τέλος δεν κατάφερα

απλά να μην είμαι εγώ

κραυγαλέο, εκ των υστέρων:

δεν ήμουν πρόθυμη

όταν δέχτηκα το ρόλο·

όλον αυτόν τον καιρό

απλά πόνταρα

σε μια απόλυση.

ungrateful

Κάρτα

Δώρο ειλικρινές, με στυφή γεύση και σαθρή αφή. Εορταστικό μα χωρίς να θυμάσαι τη γιορτή. Θα φυλαχτεί προσεκτικά μαζί με τ' άλλα, εκείνα που ασφυκτιούν απ' τον εγκλεισμό στρυμωγμένα  στη γυάλινη προθήκη. Μα ίσως κατά λάθος την αφήσω να θρυμματιστεί γιατί πόσο ν αντέξω στη θέαση ενός αργού θανάτου.

Από θανάτους, επιλέγω τους ακαριαίους.

Α

Το φρούριο της οθόνης

Αντάρτες που αποστρατεύτηκαν 

Βουνά που κάηκαν 

Πόλεις που ερήμωσαν

Η ζωή αγνοείται 

 

Στα δελτία ειδήσεων μόνο θάνατος

Η μονοτονία του δωματίου αλλάζει στη λάμψη της οθόνης,

χαράσσει τις σκιές που το στοιχειώνουν.

Πίσω απ τη χαραμάδα του παραθύρου 

ψάχνεις για λίγο αέρα

αναζητάς μια κίνηση 

να σου υπενθυμίσει ότι υπάρχεις.

Το άγγιγμα έγινε φόβος 

και φίλος σου ένα είδωλο. 

Κάθε πρωί κρύο νερό ή κρύος ιδρώτας

Τα λίγα τετραγωνικά η αρχή κάθε ποιήματος 

και τα όνειρα σου στοιβαγμένα γύρω από αυτά.

Νεκρική σιγή 

Απλώνεται 

σε μιαν άνοιξη 

που όλο έρχεται …

Όσο οι ζωές αγκομαχούν να ανασάνουν 

ήσυχα στο μέτρημα του δρόμου 

Σπλάχνα πεινασμένα 

ζεστά από οργή εφορμώνται απ τη σιωπή 

χρόνια ατέλειωτα.

Αγάπησαν το σκοτάδι 

όταν το φεγγάρι υπαγόρευε τα ποτάμια τους 

το φως έδινε μορφή σε αγκάθινους φράχτες που έρχονταν να πνίξουν 

κάθε γέλιο τους. 

Και συ ωραία κοιμωμένη της οθόνης 

Όσο τα χρόνια περνούν 

τα παραμύθια με όμορφο τέλος 

απομακρύνονται από την παραγωγική ζωή σου. 

Τα όνειρα σε στοίχειωσαν 

και το υφαντό της νιότης  σου 

 αποδοκίμασε ο θάνατος.

Μη καρτεράς για πρίγκιπες

Ζωντάνεψε του ονείρου το πιο βαθύ σκοτάδι 

 το αδράχτι του φόβου να λυγίσει

Στους τόπους που ο ορίζοντας αλλάζει χρώματα 

 η αντοχή του ουρανού καίγεται 

Ντύσου με προσμονές 

Λογοκριμένες φορεσιές 

Που στροβιλίζονται αδιάκοπα 

σε απονευρωμένες αισθήσεις

Μη περιμένεις άλλο πια για πρίγκιπες

Σύρε το πέπλο που ξεσήκωσες ψηλά

πάνω απ' τη γκρίζα πόλη.

Η άνοιξη μονάχα θα φανεί 

στο ξέφρενο χορό σου.

Server Notfound

Ανεξολόθρεφτη

Έσπειρες τον όλεθρο στο συνειδητό και στο υποσυνείδητο. 

Με το σεις και με το σας...

Το εμείς και το εμάς... άφαντο. 

Ντύνεις, 

τη μασκοφορεμένη ήδη δοτικότητά σου. 

Τον ουρανό εύχεσαι να φτάσεις πρώτη, 

κόβοντας τα φτερά των νεογέννητων. 

"Θα ξαναγεννηθούν και θα είναι δυνατότερα" τους λες. 

Έτσι ανεξολόθρεφτη, ξέρω να γίνομαι και εγώ.

Άνδρια

Όλα τελειώσανε...

Φταις εσύ; φταίω εγώ;

Χάθηκε η μεταξύ μας φιλία;

Δεν με χωρά ο τόπος εδώ,

είν' αλήθεια; ή δική μου φαντασία;

Λόγια ειπώθηκαν πολλά.

Οι σκέψεις, όμως, δεν μετράνε.

Μακάρι να διόρθωνε μια αγκαλιά,

οι αναμνήσεις πονάνε.. 

"Θέλω να ξέρω στη ζωή μου,

ποιους ανθρώπους βάζω".

ξαναλέει σιγανά η φωνή μου

και μόνο στη σκέψη, τρομάζω.

Ποιο να 'ναι το όριο των λαθών;

Η αιτία και η αφορμή;

Η φιλία όλων αυτών των καιρών,

διαλύεται σε μια στιγμή;

Τον εαυτό σου μην κατηγορείς,

που δύσκολα κάπου στεριώνεις.

Εγώ φταίω θα το δεις.

Μη λες πολλά, θα μετανιώνεις.

Μακάρι να 'χα μια πληγή,

να ένιωθα βαθιά τον πόνο

Η συγγνώμη είναι αρκετή;

Αυτό θα αναρωτιόμουν μόνο. 

Είναι δύσκολο να συγχωρείς

Όπως πριν, τίποτα δεν θα 'ναι

Πάρε χρόνο, όσο μπορείς...

Περιμένω, μα και φοβάμαι.

Ευτυχία

Άτιτλο

Ανάμεσα σε σκέψεις και πράξεις,

εγκλωβισμένος

και φανερά γοητευμένος  

με την καταπάτηση της έξις,

ο νους γιορτάζει τις λέξεις.

Διχοτομημένος, βαθιά πεπεισμένος 

πως θα φύγει το μένος 

Άλλοτε γνώριμός και άλλοτε 

ξένος.

Άραγε, από φύσει να είναι ερωτευμένος;

Τα παράθυρα αναζητεί,

Κάπου ανάμεσα να κρυφτεί 

Μήπως

μπορέσει να εξαφανιστεί.

Άραγε , να είναι αγάπ-ή-μένος;

Αλίμονο,

στον μέλλοντα που 

τον φόβο επιζητεί.

Για πάντα σκλαβωμένος.

Johana Dulellari

Απορρυπαντικό

 

Δεν ξανά αγόρασα ποτέ 

Εκείνο το απορρυπαντικό 

Γιατί ξέρω ότι δε θα  καταφέρω

Να βρω δέρμα σαν το δικό σου 

Μπλούζες σαν και αυτές που λερώναμε 

Με τα υγρά μας

Και τις πλένανε 

Με εκείνο το απορρυπαντικό.

Δεν ξανά αγόρασα 

Εκείνο το απορρυπαντικό 

Γιατί ποιο δέρμα θα βρεθεί 

Να το φορέσει όπως το δικό σου 

Και ποιες μπλούζες να πλύνω τώρα πια 

Ποιο δέρμα να μυρίζω 

Και να λέω 

Ωραίο απορρυπαντικό

Βασίλης Χ. 

Θέλω να γράψω ένα ποίημα

προσπαθώ να γράψω ένα ποίημα 

αλλά συνέχεια με μαλώνουν. 

Βυθίζομαι στην τελευταία συλλαβή 

και χάνω τις λέξεις, σαν τα κέρματα. 

θέλω να γράψω σε ένα ποίημα 

όσα νιώθω αλλά φοβάμαι. 

Χάνομαι γύρω από τις μεταφράσεις 

και κάνω μόνο παύσεις. 

θέλω να γράψω ποίημα για σένα,

αλλά με κρατάνε πίσω τα πρέπει, 

τα μη και τα γιατί. 

Ίσως γιατί δεν χωράς μέσα σε ένα χαρτί. 

ήθελα να γράφω ένα ποίημα 

για τους φίλους μου 

μα με άφησαν μισή 

γύρω από το μίσος τους. 

σταγόνες βροχής πέφτουν στο δέρμα μου

οι προτάσεις μου πια δεν έχουν θέση, 

κι εσύ ξέρεις πως αυτό με πληγώνει. 

και σήμερα δεν μπορώ να γράψω, 

γιατί έχω νεύρα, μετρώ ξανά αντίστροφα, 3,2,1. 

σβήνω τις ώρες αλλάζω τις μέρες,

προσθέτω καταστάσεις, 

διαγράφω τα λόγια που δεν έγιναν πράξη. 

Καπνίζω. 

πατάω το τσιγάρο, κρατώ αποστάσεις,

μένω στην στάση περιμένω το λεωφορείο. 

θέλω να γράψω ένα ποίημα για έναν χαμένο ποιητή, 

για έναν θλιμμένο συγγραφέα που ερωτεύτηκαν μοιραία.

θέλω να φωτογραφίσω τα μάτια σου 

να τα θυμάμαι για πάντα, 

έτσι θα μπορώ να γράφω 

χωρίς να μου αφήνεις στάμπα. 

περιμένω τις φίλες μου στη γωνία του δρόμου,

ονειρεύομαι, αφαιρώ λέξεις, προσθέτω λέξεις, 

καταπίνω συναισθήματα, με χτυπάνε τα κύματα, 

έτσι μόνο ξυπνάω. 

θα γράψω ένα ποίημα, αν ζήσω ελεύθερη, 

έτσι ο στίχος μου θα προσθέτει, θα πολλαπλασιάζει 

και θα μπορεί να ζει. 

Lii Yiu

σημεία στίξης

Μείναμε στο ερωτηματικό 

Με πολλά κόμματα και τελείες

Παλεύαμε να φτιάξουμε δυο τρεις λέξεις 

Μήπως και καταφέρουν να πουν 

Αυτά που φοβόμασταν 

Θαυμαστικά και άνω τελείες 

Για να δώσουμε έμφαση 

Και να χαρούμε λίγο και εμείς οι δυο 

Να φτιαξουμε λεξεις 

Που δεν τις ειπαμε ποτε 

Παρενθέσεις και αστερίσκους 

Για εκείνα που θυμόμαστε και οι δυο 

Σημεία στίξης πολλά και αδειανά

Σε προτάσεις γεμάτες λόγια προσωπικά

Μα στην τελευταία μας την πρόταση 

Μείναμε στο ερωτηματικό

Βασιλης Χ.

Ορισμός

Ό,τι δεν ξέρουμε τι είναι,

αυτό είναι ποίηση.

Μ. Κατς

Προσωρινός αποχωρισμός

Έφυγες μα το άρωμα σου στέκει ακόμα πάνω μου,

αποτυπωμένο πάνω στο δέρμα μου.

Ανεξίτηλα χαραγμένο.

Το αγκαλιάζει

το φιλάει

το μεθάει.

Έφυγες χωρίς να φύγεις.

Το φευγιό άλλωστε δεν αφήνει αρώματα σε ξένα δέρματα.

Ούτε αγκαλιάζει 

ούτε φιλάει

ούτε μεθάει.

Αγγελική Σπανδωνίδου

Άτιτλο

 Άλλαξαν οι καιροί είπες 

Ήρθε η ώρα για να ελευθερωθούμε 

Μα δεν έχουμε χούντα σου απάντησα 

Κατερίνα μου, πλέον δεν είμαστε κυριολεκτικά υποδουλωμένοι•

τα δεσμά μας έχουν μια άλλη διάσταση που λίγοι την διακρίνουν 

Η προπαγάνδα, οι προκαταλήψεις και τα συμφέροντα των μεγάλων είναι τα δεσμά που μας εγκλωβίζουν μέσα στην ύλη,

κρατώντας μας μακριά από την λύτρωση και την λευτεριά 

Και τι θα καταφέρουμε αν φωνάξουμε;

Και τι θα καταφέρουμε αν αντιδράσουμε;

Θα ενωθούμε και άμα ίσαμε ενωμένοι έχουμε ελπίδα

Ενωμένοι, λοιπόν, για να αποτινάξουμε ό,τι μας κρατάει στον Μεσαίωνα 

καθετί παλιακό που εμποδίζει το πνεύμα  και την ουσία της ζωής  

Θα επαναπροσδιοριστούμε σαν ανθρωπότητα 

Και ξέρεις γιατί;

Για να λυτρωθούμε και να ελευθερωθούμε από τα δαιμόνια των κακών και κυρίως από τα δικά μας δαιμόνια 

Και δε θα φοβηθούμε;

Όχι, γιατί ο σκοπός μας θα είναι πλέον υψηλός• "η ανθρώπινη ζωή κι ύπαρξη

Betty Aloupogianni

Άτιτλο

Τώρα 'βαλαν σκοπό τις Κυριακές μας

θα μας δέρνουνε μετά την εκκλησία

—πανάγιο ξύλο—

στην βόλτα που θα κάνουμε με τα μπαλόνια

στο παγκάκι που θα πίνουμε καφέ

στην πλατεία που θα περπατάμε με την ηλικιωμένη μάνα

στο πάρκο που θα βγάζουμε βόλτα τον υπέργηρο πατέρα

μπροστά στα φοβισμένα μάτια του παιδιού με το ποδήλατο

μπροστά στο σβησμένο χαμόγελο του παιδιού που μ' άφησε το χέρι

μεσημέρι

θα ορμάνε

στα οικογενειακά μας τραπεζώματα

—το ορατό χέρι της εξουσίας

έναν προς έναν

τα δόντια

με μανία

θα μας ξεριζώνουνε

για να μη ξανά γελάσουμε

να μη ξανά φωνάξουμε

να μη γεμίσουμε το στομάχι μας με οργή

και αγάπη

ένας προς έναν

για να μην μπορέσουμε ποτέ να ανταμωθούμε

βράδυ

πάλι θα γυρίζουνε

θα μετράνε όσους σαλεύουνε

και επιμένουνε

κάτω από την άκρατη δεσποτεία μιας βρόμικής πολύ βρόμικης μπότας

ΑΚΙΝΗΤΟΙ

αυτή τη φορά 

δεν σας φοβόμαστε

ΑΚΙΝΗΤΟΙ

η σειρά σας.

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Άτιτλο

έφυγα από τη αυτή τη χώρα 

μήπως η απόσταση από τα σύνορα κι εμένα ήταν αυτή που θα σταματούσε τη ταχυπαλμία 

μόλις ανοίγω τα μάτια 

και νιώθω πως θα ξεράσω 

με ό,τι βλέπω 

στους δρόμους και στη τηλεόραση 

και με ότι ακούω από τους τοίχους

από τις φωνές των διαμερισμάτων 

δίπλα και πάνω 

(τα σύνορα της μεσοτοιχίας παραβιάζονται εύκολα)

πήγα κάπου αλλιώτικα, με άλλο νόμισμα και άλλους γείτονες

κάπου που αν δεν ήθελες 

δεν έβλεπες και δεν άκουγες τίποτα άσχημο 

και ξύπνησα 

και οι αναγούλες συνεχίστηκαν,

οι ταχυπαλμίες συνεχίστηκαν

κι εγώ κατάλαβα πως η απόσταση από τις φίλες μου κι εμένα ήταν τα μόνα σύνορα που γνώριζα.

μπλε 

Άτιτλο

Καζάνι που βράζει

χύτρα που κοχλάζει

κι αν σκάσει, ποιον θα ανατινάξει;

Μην είναι τα απωθημένα που ξεχείλισαν

μέσα από βούρκο σκοτεινό, που τα 'χαμε κρυμμένα

Μην είναι η ζωή, που 'πρεπε θάνατος να ντυθεί, μήπως και μας ξυπνήσει;

Μην είναι οι έρωτες

που από λουλούδια, φίδια γίναν στα χέρια μας

με δάγκωμα γλυκό και μολυσμένο;

Μην είναι τα όνειρα

που σαν μωρά απ' τον κόρφο μας αρπάξανε

ενώ μας έλεγαν ότι όλα θα παν καλά

και τα βιάσανε τελικά,

ενώ μας χρέωναν το ψέμα;

Αυτό το κτήνος μες τα σπλάχνα μας

λυσσομανά, χτυπά τις αλυσίδες

Είναι ένας φίλος ανεξέλεγκτος

κρανίο και λουλούδι που ανθίζει

Όσο το λύνουμε όλα είναι πιο ρευστά

ποιος χάνει, ποιος κερδίζει;

Ποτέ δεν μάθαμε ο ένας τον άλλο πραγματικά

όντα κοινωνικά μοναχικά

κόσμοι μικροί, σα φυλακές 

μέλλον αβέβαιο, μια λάμψη αχνοτρίζει

ας φέρουμε τον όλεθρο

που όλη αυτή η αδράνεια αξίζει

Ν.

συνήθεια

Όσο κάνεις πως ξεχνάς-

Τόσο θυμάσαι.

Και όσο κάνεις πως περνάς καλά-

Τόσο θες να σκίσεις το δέρμα

από τα κόκκαλα σου.

Να μη μείνει ούτε μια σπιθαμή

Να μην ξεχνάς πια να μη θυμάσαι.

Να μη ζεις να μην πονάς

Να γίνεις τοίχος γκρίζος

Και η αλήθεια σου να θαφτεί μαζί σου.

Όσο κάνεις πως ξεχνάς τόσο θυμάσαι.

Και όσο ζεις-

Άλλο τόσο πεθαίνεις.

Και πόσο να πεθάνεις πια;

Πόσο να σκίσεις το δέρμα σου;

Άμα δε μπορείς πια,

να ξεχνάς η να θυμάσαι.

Βασίλης Χ.

Το ημερολόγιο

Σήμερα 22 Φλεβάρη 

νιώθω λες και μου έχουν ρουφήξει την ενέργεια 

Το σώμα μου ασήκωτο, η βαρύτητα το τραβάει προς τα κάτω 

Όλοι οι μύες θέλουν να πέσουν, να ενωθούν με το πάτωμα σε οριζόντια θέση 

Κάθε κύτταρο φωνάζει εγκατάλειψη. Ή παραίτηση;

Το κεφάλι μου έχει παραιτηθεί ώρα τώρα, δηλώνει βραχυκύκλωμα 

Οι σκέψεις μου κυκλώνας, καλώδια μπερδεμένα στον ουρανό της Αθήνας

Ακουστικά χιλιοφορεμένα που παίζουν σε επανάληψη το ίδιο κομμάτι 

Λούπα, όλο το σκηνικό να παίζει ξανά στο μυαλό μου 

Εγώ να κλαίω και εσύ να πονάς.

Εσύ να φεύγεις και εγώ να κλαίω. 

Πότε στερεύουν τα δάκρυα;

Πότε τελειώνει ο πόνος; 

Α. 

ΖΗΤΩ!

η φυσικότητα

της πρέζας

του συνδυασμού 

του καφέ και του τσιγάρου 

μας τρώει τα σωθικά

χάνουμε χρόνο στο παρκάρισμα

και αμολάμε χριστοπαναγίες

με πλατύ χαμόγελο

με αδιαφορία καθοδηγούμενη από στόμφο

κάνει βήματα πίσω το κορμί

εκ των έσω

και εμείς βουλώνουμε τρύπες 

το δράμα της νικοτίνης 

φαίνεται ακόμη και στην 

οθόνη του υπολογιστή σου

νέα μορφολογία πραγμάτων 

νέες συνήθειες 

pugakush

Άτιτλο

Και ξέρεις τι απέμεινε;

Κάτι αποτσίγαρα στο τασάκι 

Νερά αλκοολούχα παντού να γεμίζουν το κενό μέσα μου  

Ένα ξεχασμένο έντεχνο στο ραδιόφωνο

Κάτι στίχοι σε διάσπαρτες σημειώσεις πάνω στο γραφείο 

Κι εσένα να με κοιτάζεις και να μου λες πως πρέπει να φύγεις 

Είναι ανάγκη είπες•

Μου είπες ότι δε σε χρειάζομαι πια 

Κι έμεινα παγωμένη να κοιτάζω το όμορφο χρυσό στα μάτια σου 

Κι έφυγες. 

Κι έμεινα.

Κι έμεινα για πάντα εγκλωβισμένη μπροστά στο παράθυρο να αγναντεύω την φυγή σου.

Βetty Aloupogianni

Area

 

Εμπόδια.

Εμποδίζεις,

προσαρμόζεις,

οπλίζεις.

-Χέρια ψηλά!

...όχι, τη να τα κάνω τα κέρματα;

Στοχεύω καρδιά.

Κλείσε το μάτι.

Όχι ύποπτα,

ούτε καχύποπτα,

ούτε γλυκά.

-Ρίξε τη σφαίρα.

Όχι δειλά.

Πάτα σκανδάλη και άντε γεια.

Μη λες πολλά,

πολλά λένε οι λίγοι 

και οι λίγοι δεν έχουν καρδιά.

-Τελικά που να την ρίξω την σφαίρα,

μιας που δεν έχεις καρδιά;

-Στον αέρα 

Στον αέρα μυαλά!

Βήτα Κάππα

Άτιτλο

 Σε λίγο καιρό θα γράφουμε τι σκεφτόμαστε σε πραγματικούς τοίχους, το υπόσχομαι

Τι ωραίο που είναι να πονάμε με τον πόνο του άλλου

Να συγκινούμαστε με την απελπισία του

Να εμπνεόμαστε απ’ τα βάσανά του 

Να γράφουμε κείμενα… να διαβάζουμε

Να κλαίμε με λυγμούς, ή και όχι

Να θυμώνουμε για μια ξένη αδικία

Να ανατριχιάζουμε στην εικόνα του ξεβρασμένου κόκκινου

Να σφίγγουμε μια απ’ τις δύο παλάμες μας 

στην εικόνα του αίματος στα πεζοδρόμια της πόλης μας

Να ωρυόμαστε στις κουζίνες μας

Να βρίζουμε τους δικτάτορες που ανεχόμαστε 

Και ύστερα, με μια κίνηση του παντοδύναμου αντίχειρα, μ’ ένα μονάχα ανεπίστρεπτο χάδι

Να θαυμάζουμε τα κόλπα που κάνει ο σκύλος του γείτονα

Να ονειρευόμαστε το μελλοντικό ταξίδι μας στο Παρίσι

Να φωτογραφίζουμε τις μουτζούρες του γιόκα μας

Να ενθουσιαζόμαστε απ’ τις νέες εκπτώσεις

Να ξεκαρδιζόμαστε απ’ τις αστείες εικόνες

Να καυλώνουμε με την ανήλικη γύμνια  

Να στολίζουμε επανάσταση πάνω στην διαδικτυακή ασχήμια μας

Νεκροί και πολύχρωμοι 

Ζαλισμένοι απ’ την ιλιγγιώδη ακινησία της ζωής μας όπως την ξέρουμε

Διασπασμένοι, δύστυχοι κι ευφυείς  

Πάντοτε έψαχνα στην φαντασία μου, σκάλιζα τα όνειρα και τους εφιάλτες μου για εικόνες, αφηγήσεις, ιστορίες σουρεαλιστικές, απόκοσμες, τρομακτικές. Μα κατάλαβα πως δεν χρειάζεται, όταν κοίταξα για πρώτη φορά έξω από το παράθυρό μου.

 Θλιμμένος Πίθηκος

Άτιτλο

 

Περπατήσαμε τόσο πολύ εκείνη την νύχτα και μιλήσαμε τόσο λίγο για εμάς, σαν να μας απαγόρεψε κάποια ανώτερη δύναμη να πούμε τι ακριβώς νιώθει ο ένας για τον άλλον. Το βλέμμα σου πάντα καρφωμένο στο πάτωμα ή στα χείλη μου και το δικό μου στα πόδια σου και στα μισόκλειστα μάτια σου, για αυτό φαίνεται έχω ξεχάσει το βλέμμα σου γιατί σπάνια διασταυρώνονταν με το δικό μου. Περπατάγαμε λες και είχαμε σκοπό να χαθούμε, σαν τα αδέσποτα σκυλιά που συναντάμε και ενώ δεν έχουν προορισμό μοιάζουν χαρούμενα και όπου βρουν γωνία την κατουράνε για να την κάνουν δικιά τους. Ενώ εμείς όπου βρίσκαμε γωνία ανταλλάσσαμε φιλιά και έτσι κάναμε δικό μας τον δρόμο στην αιωνιότητα των αναμνήσεων μας. Για να είμαι ειλικρινής κατουρήσαμε και εμείς πολλές γωνιές βλέπεις αγαπάς τις μπύρες και μαζί σου τις αγάπησα και εγώ λίγο παραπάνω

Πλέον μόνο εγώ έχω την δυνατότητα να περπατήσω σε αυτούς τους δρόμους και η αλήθεια είναι πως τους αποφεύγω καθώς τα αδέσποτα με κοιτάνε με ένα βλέμμα σαν να τα κερδίσαμε εκείνο το βράδυ. Τα ρολόγια μας δείχνουν διαφορετικές ώρες και εγώ χαζεύω αλλά πόδια ενώ εσύ αλλά χείλη. Παρ' όλα αυτά σήμερα μέτρησα τις μέρες που έχουμε να μιλήσουμε και ένιωσα ξανά αυτή την εφηβική καψούρα που σπανίζει όσο μεγαλώνεις. Έπειτα σκέφτηκα ότι αν ζούσαμε σε κάποια άλλη εποχή οι 20 μέρες που έχουμε να μιλήσουμε θα ήταν λίγες. Ίσως τώρα έφτανε το γράμμα στα χέρια σου και εγώ απλά θα ονειρευόμουνα τις χώρες που διανύει το γράμμα μου για σένα, άσε που άμα δεν μου απάνταγες ποτέ θα έριχνα τις ευθύνες στον εκάστοτε ταχυδρόμο. Πιο εύκολες εποχές για τους ρομαντικούς.

Παρ' όλα αυτά ζούμε στο σήμερα και τα μηνύματα στέλνονται ακουμπώντας απλά την οθόνη του κινητού μας και έτσι αυτά θα συνεχίσουν να μην στέλνονται, τα σκυλιά θα συνεχίσουν να βολτάρουνε άσκοπα και να κατακτούν γωνίες και εγώ θα συνεχίζω να αναρωτιέμαι πόσες λέξεις μπορούν να γραφτούν για ένα δισύλλαβο όνομα.

Bueno

Άτιτλο

Δεν μπλέχτηκαν οι γραμμές της ζωής μας και παρά μείναμε παράλληλα παράλυτοι 

Ταυτίσαμε τον εγωισμό με την απομόνωση 

Και καταντήσαμε μουγκοί με ηχόχρωμα 

 

Δεν εκτεθήκαμε όσο θέλαμε και γίναμε κριτές στην παράσταση των άλλων.

Ανώνυμο

Μπερδεύεσαι

 

Μην τα μπερδεύεις εγώ ποτέ δεν χάνω

Δεν ασχολούμαι με θέματα στιγμής

Και για να ξέρω τι κάνεις όταν χάνεις

Κάθε φορά που κινδυνεύεις να σωθείς.

Μην τα μπερδεύεις εγώ δεν προχωράω

Εδώ θα είμαι, κάθε μέρα σου σε κάθε σου αρχή

Μα τα νομίσματα εγώ δεν τα αξίζω

Δώσ' τα στον δρόμο, κάτι θετικό θα δεις.

Σου λέω χρόνο χάνεις στα μάτια μου κοιτάς

Λέξεις μην λες δεν ήξερες το τέλος.

Κι αν σε φοβίζει στα σκοτάδια προχωράς

Εκεί που πήγαινα το ξέρω θα πηγαίνω.

Μη σε φοβάσαι στα μάτια να κοιτάς

Αυτούς που σε 'καναν με φόβο να κοιμάσαι

Τα όνειρα σου να μάθεις να αγαπάς

Μην τα σκορπίζεις κοντά τους να κοιμάσαι

Κι αν έχεις μάθει μες τα ψέματα να ζεις

Το παραμύθι σου να ξέρεις θα τελειώσει

Όπως στο τέλος κάτι όμορφο θα δεις

Σε μια αρχή δεν ξέρεις τι θα νιώσεις

Μόνος ξεκίνησες αυτό να το θυμάσαι

Γύρνα στο πίσω σου και κοίτα το καλά

Ψάξε τις μνήμες σου τα βήματα σου μέτρα

Κάτσε και σκέψου ή μην το σκέφτεσαι απλά

Αλήθειες ψάχνω στ' αυτί ψιθύρισε μου

Μην με φοβάσαι για κοίτα με καλά.

Βήτα Κάππα

Πίκρα

Σήμερα ξύπνησα κάπως αγχωμένη και με έναν κόμπο στο στομάχι ένας κρύος ιδρώτας με έλουζε από πάνω μέχρι κάτω, Σηκώθηκα πλύθηκα, ντύθηκα και ξεκίνησα την μέρα μου πίνοντας έναν καφέ και κάνοντας το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, και μέσα στο μυαλό μου να επικρατεί ένα τεράστιο χάος και το μόνιμο θέμα ήσουνα εσύ, μετά από τόσο καιρό που είχα να σε δω μετά από όλους αυτούς τους μήνες έπεισα τον εαυτό μου ότι σε ξέχασα κι όμως σήμερα ένιωσα τόσο έντονα μέσα μου ότι θα σε δω. Δεν ξέρω πώς πού και γιατί αλλά  ήμουν σίγουρη, και αφού λοιπόν έβαλα μπουφάν και τα παπούτσια μου έφυγα νευρική από το σπίτι με προορισμό να σε συναντήσω, και όσο πλησίαζα στο κέντρο της πόλης τόσο πιο έντονα ένιωθα τον κόμπο στο στομάχι και η καρδιά μου να τρεμοπαίζει, φτάνοντας εκεί καταστάλαξα με την παρέα μου δίπλα από τον κεντρικό δρόμο, και δεν μιλούσα. Απλά περίμενα να έρθεις και ξέρεις τι έγινε; ήρθες, και σε είδα και εκείνη τη στιγμή ο χρόνος σταμάτησε και εγώ ξέχασα να αναπνέω, και εσύ όπως πάντα περπατούσες βιαστικός με το ένα χέρι στην τσέπη και το άλλο πάντα να κρατάει ένα τσιγάρο. Τα μάτια μου για λίγο έλαμψαν όσο εσύ  περπατούσες μέσα στο πλήθος γύρισες το κεφάλι και με κοίταξες και χάθηκες και χάθηκα και εγώ μαζί σου!

Ελεβιν

Για μια Τετάρτη του Νοέμβρη

Μέρα με βροχή. Βροχερή μέρα. Ακουστική μέρα. Ρυθμική, δροσερή και διάφανη μέρα. Μια μέρα αφιερωμένη στα κουρασμένα φύλλα. Κάθε σταγόνα παίρνει από το χέρι ένα φύλλο και το συνοδεύει να πέσει απαλά, το ξαπλώνει στο χώμα, το φιλά και το σκεπάζει με το ίδιο της το σώμα. Άμα μεγαλώσω και ειδικά άμα γίνω μαμά για κάτι ή κάποιο, σαν αυτή τη βροχή θέλω να είμαι. Σαν αυτή τη βροχή ανάμεσα στην καρυδιά, τον ήλιο και την καστανιά. 

Μ. Κατσ

Η ασχήμια

Θα πάρω μπλε από τα μάτια σου, 

να βάψω τα πουλιά, 

να ξεχωρίζουνε στο γκρίζο,

να πετάξουνε ψηλά,

να ομορφαίνουνε της πόλης την ασχήμια.

Ανθή Πάνου

Θερμοκρασία Δωματίου

Όπως το κίτρινο του λαμπατέρ

αγκαλιάζει τις σελίδες ενός βιβλίου

πριν τον ύπνο

έτσι να χαϊδευόμαστε οι άνθρωποι.

Αφροδίτη Κατσαδούρη

Λίγο πριν την αποδόμηση

 Καρτερικά αναμένουνε τα χείλη μου, 

να σμίξουν με τα δικά σου•

Εσύ μιλάς

κι εγώ ψυχανεμίζομαι

πως έρχεσαι δειλά κοντά μου

κι έχεις καλό σκοπό

Ήθελα να σου πω κι αλλά ακόμα

για το πως με κάνει 

η παρουσία σου

να αντιδράω

Μα δίστασα•

Κι είναι κι αυτό θαρρώ

μια αντίδραση, 

που δεν σου εκδηλώνω

Πίσω απ' το προσωπείο μου

κουρνιάζει η λαχτάρα•

μονάχα μερικές φορές, 

πάνω στην έκσταση της ένωσης μας, 

σκύβω τρυφερά και σε φιλώ

κι εσύ τότε

με κοιτάς

σαν να ξέρεις τι εννοούσα

"Μη βιάζεσαι" μου λες

και έχεις δίκιο

δεν δίνω χώρο

στο χρόνο

να ωριμάσει το άγονο πάθος•

Μα με κυριεύει η καύλα

και δεν μπορώ να περιμένω

τα θέλω όλα

τώρα

συνεχώς

Μου είσαι αντιπαθής 

κάποιες φορές

ίσως επειδή με αναγκάζεις

να ρίχνω τις άμυνες μου•

Κι όσο εγώ - πεισματικά -  αρνούμαι

τόσο πιο αντιπαθής μου γίνεσαι

και τόσο πιο απόμακρη

και αναιδής

σου φαίνομαι εγώ

όπως και εξάλλου είμαι

Πρώτη φορά αποφάσισα

να μην βαφτίσω το συναίσθημα

αφού 

δε μένει στάσιμο•

Κι εσύ 

ίσως νιώσεις προδομένος

αν ξεστομίσω κάτι, 

που την άλλη μέρα θα αλλάξει• 

Κι ίσως με πάρεις για σαλεμένη

ανώριμη

και αδαής

όπως κι εξάλλου, είμαι

Πρώτη φορά το αποφάσισα

μα δε μου βγαίνουνε κι οι λέξεις

τρέχουνε 

μέσα στο μυαλό μου

Κατεβαίνουν 

και κολλάν στο στόμα μου

μου κλέβεις τη μίλια

και κάθομαι και σου χαμογελώ

εσύ δεν ξέρω 

αν το ακούς

μα πέρασε η ώρα

κι εγώ θα ήθελα να μείνω λίγο ακόμα

όμως 

μάλλον δεν άκουσες

ή σε φέρνει σε αμηχανία

η σιωπή μου

και θες να ξεμπερδεύεις

Καλύτερα έτσι•

Θα σε διώξω έτσι κι αλλιώς, 

αργά ή γρήγορα, 

το ξέρω•

Παράλληλα με τη σκιαμαχία 

βιαστικά θα σέρνω απ' τα μαλλιά

τον έρωτα

να φτάσει πριν την αποδόμηση

και θα αποδομηθώ στα μάτια σου

και θα ξεμείνω

μόνη 

με τον έρωτα

και τη σκιά του ιερού μου μένους

πίσω από μια πόρτα κλειστή

Να απαριθμώ πόσα 

έπρεπε να πω

και πόσα είπα, 

που δεν έπρεπε

•Morrigan•

Σα γυναίκα προς γυναίκα

 

σαν γυναίκα προς γυναίκα 

υπόσχομαι 

να μην αφήσω κανέναν 

να απλώσει τ'άγγιγμα του 

στους μηρούς σου, στα χέρια, στον λαιμό σου.

υπόσχομαι 

να μην επιτρέψω σε κανέναν 

να λύσει τα πλεγμένα τα μαλλιά σου...

γιατί τα μαλλιά είναι προστυχιά

και τα ρούχα σου φωνάζουν σε 'κείνον

πόρνη.

υπόσχομαι 

να γίνω η σκιά του που απλώνεται σε ολόκληρο το σπίτι 

και δηλητηριάζει το μυαλό του με ενοχές 

που ακούν μέχρι και τα παιδιά του. 

υπόσχομαι

να είμαι εκεί όταν θελήσεις, 

όταν με ζητήσεις.

υπόσχομαι να τον θάψω εγώ 

και να λερώσω τα δικά μου χέρια 

γιατί κι εγώ είμαι εσύ 

κι όλα όσα ονειρεύτηκες για σένα.

υπόσχομαι σε εκείνη 

που ζει με την βρωμιά του 

με τα σάλια , και τα βρωμόλογα του.

σε εμένα που ζω με το βλέμμα εκείνων,

με τις χειρονομίες, και τα βογκητά τους.

θα γίνω κι εγώ μια θάλασσα 

θα σε αγκαλιάσω για να σε ξεπλύνω,

θα λύσω τα μαλλιά σου και θα σε δω γυμνή,

θα σε φιλήσω

κι εκείνον θα τον πνίξω

για να λυτρωθείς 

εσύ και το κορμί σου.

για να μη νιώσεις ποτέ

πως ήσουνα εσύ 

το λάθος στη ζωή σου.

δήμητρα μ

Άτιτλο

Μύτη μου. 

Μέση σου. 

Μασχάλη σου. 

Δόντι μου. Ελαφρά όμως.

Κι άλλα τέτοια. 

Τα ρούχα μου έχουν την ίδια 

μυρωδιά με τη δική σου.

Μία τρίχα από τα μαλλιά σου

Μετακόμισε. 

Δεν την πέταξα, τη φύλαξα. 

Τώρα απλώς στέλνω μέιλς. 

Καλαταλές

Εκείνη τη νύχτα

Εκείνη τη νύχτα, πόσο όμορφος ήσουν

και πόσο ωραία χαμογελούσες,

ζήλευα ακόμη και το ποτήρι που έπιανες

και το έφερνες στο στόμα σου

κι εκείνο το πρώτο φιλί που μού έδωσες ξαφνικά

δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από πάνω σου κι ας υπήρχε κόσμος,

για μένα ο κόσμος όλος ήσουν εσύ.

Για ποιο κόσμο μού μιλάς;

Χαμένη ανάμεσα στα πόδια σου, 

γονατιστή μπροστά σου να σε γεύομαι,

χωρίς να αφήνω με τα μάτια μου τα μάτια σου,

τίποτα πιο εύγευστο από το δέρμα σου

και τα ρούχα σου πεταμένα να ομορφαίνουν το πάτωμα,

εγώ ζεστή στην αγκαλιά σου,

τα δάχτυλά σου ακόμη να τα νιώθω παντού,

πάνω μου, μέσα μου.

Τα χέρια σου, δεν τα χόρτασα τα χέρια σου,

ώρες θα μπορούσα να τα κρατάω,

βρώμικα, καθαρά, κουρασμένα, 

να τα φιλάω, να δαγκώνω ελαφρά τις άκρες των δαχτύλων σου,

να τα ευχαριστήσω που με άγγιξαν, που με έκαναν δική τους.

Εκείνη τη νύχτα αγάπη μου, τελείωσε ο κόσμος.

Ανθή Πάνου

Τρίμματα

 κι όταν κλειδώνομαι πείθεις τον εαυτό σου 

πως προσπαθείς να με ξεκλειδώσεις .

αλλά ξέχασα να μεγαλώσω και σήμερα 

κι η λογική σου δεν ανέχεται τη δική μου φαντασία .

//

έτσι γίναμε 

λογικοί και τάχα μου ονειρικοί ,

ανίκανοι να ζήσουμε,

θέλοντας μόνο να διαγράφουμε 

και να ξεχνάμε .

μας έχουν μείνει μόνο κάτι δίφραγκα για τον παλιοκαφέ της κυριακής,

και μια σκονισμένη ανάμνηση από κάποιον που ερωτευτήκαμε

σε κάποια προηγούμενη ζωή

που ωστόσο έχουμε ξεχάσει.

//

κι άντε πάλι απ' την αρχή.

να μετράς 

ώρες , λεφτά, ανάσες 

χρόνια και λέξεις

να φοβάσαι να περισσέψεις 

και να μιλάς σε εμένα για ζωή, μαλάκα!

//

μου κουνάς το δάχτυλο σου 

κι ελπίζεις πως θα γίνω σαν κι εσένα από τρόμο .

κι ας με έχει ρουφήξει το πάτωμα

κι ας χρωστάω στους πάντες για να ζήσω 

μου φτάνει που ακόμη δε με έχω δει στα τέσσερα

να λυσσάω για επιβεβαίωση.

//

μου το 'πε η μάνα μου όμως 

όλα καλά .

κι εγώ την πιστεύω 

γιατί μονάχα κείνη μου 'μεινε 

και κάτι τρίμματα από τη δική σου αγάπη.. 

αλλά έχουν μουχλιάσει και πρέπει να πεταχτούν 

//να μη ξεχάσω

δήμητρα μ

Τα Παιδιά του Σπαμ

Μια μποέμ μάζα που με τρομάζει.

Ακαταλαβίστικα μοτίβα και πολύχρωμα στέκια με άποψη.

Εποχή σου λέει μετά της δήθεν αναπολούμενης παλαιότητα - με βαθύ 

ξέφτισμα ινσταγκραμικό.

                          - 

η mainstreamιά του alternativity, 

αχ αυτή.

Είμαι ζωντανή και ελεύθερη, αλήθεια.

Κυκλοφορώ ανενόχλητη σε κάθε ιστότοπο προερχόμενο από οποιοδήποτε μέρος της γης

(τέτοιες βαρύνουσας σημασίας ανάγκες, ποτέ, κανείς δεν απαγορεύει) 

Πόσα "like" θεέ μου, θα σκάσω 

Μαμά, μην μου βάλεις άλλα, θα φουσκώσω 

και μετά; 

το μετά το σκέφτεσαι μαμά; 

πως θα φαίνομαι αυτάρκης, πλαστική και αψεγάδιαστη; 

Το μέσα μου μη σε αφορά είναι από χρόνια παραιτημένο. 

Αχ, βρε επαναστάτη νέε,

Αχ, βρε ερωτευμένε εσύ,

διάβασε λίγη laptopική ποίηση να λυτρωθείς

εποχή του -ισμού 

με βαρύ νόστο για την αγνότητα του χθες, 

μονάχα μέσα από pixels όμως, 

μην μου το ξεχνάς αυτό.

(V)

Απόγευμα Γενάρη

Άνθρωποι περπατάνε στο δρόμο, άλλοι βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια τους, 

κάποιοι χωρίζουν, κάποιοι σμίγουν, 

κάποιοι ξανασμίγουν, 

μία γιαγιά απέναντι μιλάει με τα εγγονάκια της στο τηλέφωνο, 

κάποιος καπνίζει στο μπαλκόνι, 

εργασίες παραδίδονται ένα τσακ πριν την προθεσμία, 

κάποιοι γράφουν μηνύματα και κάποιοι άλλοι ιστορία. 

Αυτή μαγειρεύει για εκείνον, εκείνος διαβάζει, 

μια φίλη που γεννάει, μια που ξεπερνάει, κάποια άλλη που ερωτεύεται. 

Κάποιος που πίνει, κάποιος που κλαίει, κάποιος που θυμάται, 

κάποιος που προσπαθεί, αλλά δεν ξεχνάει.

Το πορτοκαλί έρχεται από τον ουρανό και το μπλε από τα μάτια σου. 

Ο έρωτας από το σώμα σου, η αγάπη από την καρδιά μου.

Το δικό μας Μαζί γράφει ένα ποίημα.

Αυτό το απόγευμα Γενάρη.

Ανθή Πάνου

Απορίες

 

O κόσμος άρχισε να με τρομάζει 

τα βράδια λέει πως διασκεδάζει 

Τη βουή συναισθημάτων βουλιάζει 

Και

 πνίγονται τα όνειρα του

Ευτυχισμένος λόγω αλκοόλ 

Μετονομαζόμενος σε διαδικτυακό ον 

Απαθανάτιση της στιγμής,

ή θάνατος αυτής;

Δεν ξέρω ποιος είναι ο δυστυχής 

Θύμα ή παρατηρητής 

Όρεξη για αδιάκοπο πάρτυ 

Μόνιμο φλας που βγάζει το μάτι

Ποιος ξέρει τι είναι το μέλλον,

Τι επιτάσσει η μόδα ή το συμφέρον,

Ποιος ασχολείται εν τέλει μαζί σου,

Πότε τρέμει η φωνή σου;

Γιατί η μόδα έχει παρακμάσει;

Γιατί η γύμνια έχει διχάσει;

Ποιος διασκεδάζει λυπημένος;

Γιατί ο έρωτας είναι  απαγορευμένος;

Ανώνυμο